🔴 "حسین شهید انسانیت"
✍️ ابوالفضل فاتح
⬅️ شب عاشورا را به نیایش با معبود خود می ایستد، و ظهر عاشورا نمازی عاشقانه می خواند که خود حامل والاترین پیام هاست، اما عجیب آن که در میان مشهور ترین کلمات نقل شده از سرور آزادگان، نمی شنویم که لشکر مقابل را به نماز و روزه و احکام و مناسک دیگر، دعوت کنند. آنها هم گویی اهل نمازند و حتی نماز خود را به امامت حسین (ع) اقامه می کنند ..
⬅️ «اسلام روشن ترین مذهب انسانی»؛
مسئله، بازگشت به جوهره ی اصلی خلقت آدمی، یعنی جوهره ی انسانی و کرامت و آزادگی انسان است، کرامتی که حساب نماز حسین (ع) را از نماز آنان و آیین و مذهب حسین (ع) را از کیش آنان، جدا و متمایز می سازد.
پنجاه سال بعد، نیز اساسی ترین عامل بروز حادثه حیرت انگیز کربلا و دلیل ایستادگی در برابر دستگاه غیر انسانی حکومت یزید، شیفتگی امام حسین (ع) به کرامت و آزادگی انسان و حقیقت اسلام بود. اسلامی که به تعبیر مرحوم علامه جعفری «روشن ترین مذهب انسانی» است، یعنی «اسلامی که دفاع از حیات و شرف و حیثیت الهی آن از با اهمیت ترین اصول آن تلقی می شود».
⬅️ پارادایم عزت و ذلت؛
گویی پرتکرارترین فرازی که در بیانات آن روزهای امام (ع) پژواک یافته دو گانه "امر به عزت" و "نهی از ذلت" است. در وصيت مشهور به محمد حنفيه چه بسا مي‌توانيم این گونه بفهمیم كه «اراده دارم تا امر به عزت و نهي از ذلت كنم». براستی چه معروفي والاتر از «عزت» و چه منكري مهلك‌تر از «ذلت» براي یک انسان، يك جامعه و یا يك مكتب؟
⬅️ پاسخی به دوگانه ی حکومت یا شهادت؛
به نظر می رسد، مسئله اصلی حسین (ع)، صرفا با مسئله حکومت یا تکلیف برای قیام و شهادت توضیح کاملی داده نخواهد شد. بی تردید حکومت نیازمند ابزار است، و تکلیف وسعت می خواهد. لذا وقتی که امکان حکومت و یا وسعت تکلیف فراهم نباشد، آدمی معذور است. اما این «حریت» و انسان بودن است که مرز ندارد و به هیچ امکان و وسعتی محدود نمی شود و در هیچ شرایطی اسقاط نمی گردد، و آدمی حق عبور از آن را ندارد.
امام حسین (ع) و خاندان شریفش نمی توانستند مرگ «انسانیت» و بازگشت به بردگی جاهلیت را امضا و تایید کنند. حیات شرافتمندانه و کرامت انسانی در اسلام و قاموس حسین (ع)، خط قرمز و پیش نیازی بود که بدون آن، نه تنها راهی برای بازگشت به اسلام پیامبر (ص) و علی (ع) که حتی راهی برای حداقل های حیات انسانی در امت اسلام باقی نمی ماند.
عبرت تاریخ آن است که انفعال و پراکنده شدن گروه هایی از مردم کوفه در پی تهدید و رشوه و نیرنگ های ابن زیاد بیش از حد تصور است. تعداد شهدای کربلا نشان می دهد که حجم لشکر امام حسین (ع) تا چه اندازه محدود بوده است. چه بسا اگر مردم کوفه آن همه عقب نشینی نمی کردند و لشکر حسین (ع)، تا آن اندازه کوچک به چشم نمی آمد، ماجرا سرنوشت دیگری می یافت و یزید را وادار می ساخت تا راه دیگری را برگزیند.
⬅️ گشودن «جبهه ی انسانیت»، در برابر «جبهه ی جباریت»؛
حسین (ع) در حال گشودن «جبهه ی انسانیت»، در برابر «جبهه ی جباریت» بود. هر چه می گذشت و به روز عاشورا نزدیک می شد، «أشباه الرّجال و لا رجالی» که با اندک متاعی به یزید پیوسته بودند، از فهم عدم پذیرش بیعت به رغم خطرات سهمگین و جانفرسا، عاجز تر می شدند.
⬅️ آموزه ی شگفت و ابدی شب عاشورا؛
حسین (ع) در آموزه ای ابدی و شگفت، تا دیرگاه شب عاشورا، همراهانش را از سرنوشتشان آگاه و در انتخاب مسیر آزاد می گذارد و همزمان تا آخرین لحظات حیات نورانی اش، جبهه ی جهل و جبر و کفر را به اصلاح فرا می خواند. این به دلیل حرمتی است که برای فطرت کریم و انتخابگر انسان قائل است که باید بداند چرا؟ و به کجا؟ می رود. و این آگاهی بخشی و شفافیت، سیره ی حسین (ع) از همان آغاز است.
⬅️ معجزه ی حسین (ع)؛
یزید، حسین (ع) را در محاصره ی لشکر بی شمار و صحرای دور افتاده ی کربلا، تمام شده می دید. چند تن همچون کبوتران بی پناه در روز یا نیم روزی غریبانه و در نهایت شقاوت سر بریده شدند و امپراتوری دروغ یزید آنان را خارجی و فتنه گر نامید و انگیزه ها و هدف و استواری و حق طلبی و شجاعت و رزم بی نظیر و در یک کلمه نهضت الهی شان را تحریف و انکار کرد. آن اشقیای سیاه بخت، حتی نیازی به دفن پیکر مطهر شهیدان ندیدند و بر پیکر آل الله اسب تاختند و حرمت حرم را شکستند. اما سنت خداوند و حرمت «انسان» چه می شود؟
⬅️ همان قطره ی نخست خون مطهر و مقدس «حسین، عزیز فاطمه (س)» که بر زمین نشست، آتشی از ندامت و بیداری برخاست. آن بیابان تفتیده ی گمنام و آن تن های قطعه قطعه، امروز قبله ی آزادگان جهان شده اند و هر روز زمزمه ی نام و راه حسین (ع) خطاب به عالمیان بلندتر و فراگیرتر می شود که «هَیهاتَ مِنّا الذِّلَّة» و «ان لَم یَکُن لَکُم دینٌ و کُنتُم لاتَخافونَ المَعادَ فَکونوا اَحراراً فِی دُنیاکُم».
کامل 👇
https://fa.shafaqna.com/news/2076104/