🔴از رسانه ها/ تجربه تعامل ايران و تروييكاي اروپا در پرونده هسته‌اي یک کارشناس مسائل بین الملل نوشت:  ضرورت بازانديشي در مسير ديپلماسي- در آستانه دور جديد گفت‌وگوهاي ايران و تروييكاي اروپا در استانبول، بازخواني تجربه مذاكرات هسته‌اي در سال‌هاي ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶ ضرورتي انكارناپذير است. پرونده هسته‌اي ايران طي دو دهه گذشته، يكي از پيچيده‌ترين چالش‌هاي ديپلماتيك جهان بوده است. در اين ميان، رفتار تروييكاي اروپا (آلمان، فرانسه و بريتانيا) نقشي تعيين‌كننده در شكل‌گيري اعتماد يا بي‌اعتمادي در روند گفت‌وگوها داشته است. اكنون كه بار ديگر بحث بر سر استفاده از مكانيزم ماشه در فضاي ديپلماتيك اروپا مطرح شده، ايران و تروييكا بايد از تجربه تلخ گذشته درس بگيرند؛ تجربه‌اي كه اگر ناديده گرفته شود، مي‌تواند مسير تقابل را احيا كرده و فرصت مصالحه را از بين ببرد. ⬅️حسن بهشتی پور در اعتماد نوشت: پيشينه: از سعدآباد تا ارجاع پرونده به شوراي امنيت- در فاصله سال‌هاي ۱۳۸۲ تا ۱۳۸۶، ايران گام‌هايي داوطلبانه براي اعتمادسازي برداشت. توافق‌نامه‌هاي سعدآباد (اكتبر ۲۰۰۳)، بروكسل (فوريه ۲۰۰۴) و پاريس (نوامبر ۲۰۰۴) شامل تعليق غني‌سازي، توقف ساخت سانتريفيوژها و اجراي داوطلبانه پروتكل الحاقي بودند. گزارش‌هاي رسمي مديركل وقت آژانس، محمد البرادعي، پايبندي ايران به اين اقدامات را تأييد كرده‌بود (ارجاع به GOV/2003/75 و GOV/2004/11 و GOV/2004/83). اما در كمال شگفتي، تروييكاي اروپا به‌جاي تشويق ايران، طي سال ۲۰۰۴ چهار قطعنامه پياپي در شوراي حكام آژانس پيشنهاد كرد و  با راي اكثريت اين شورا، در نهايت تصويب شد. مضمون اين قطعنامه‌ها جنبه تنبيهي داشت و خواستار تعليق‌هایي از سوي ايران شده بود. در واكنش به اين رويكرد غيردوستانه ايران در مرداد سال ۱۳۸۴ (۲۰۰۵) پلمب تاسيسات UCF اصفهان و سپس نطنز در ماه همان سال را باز كرد و روند غني‌سازي را از سر گرفت. اين مسير در نهايت به ارجاع پرونده ايران به شوراي امنيت در فوريه ۲۰۰۶ انجاميد. https://fa.shafaqna.com/news/2088957/ جزئیات👆👆👆 🌍 | خبرگزاری بین المللی شفقنا 🆔 @shafaqna_com