🔴 در دفاع از میهن‌دوستی انتقادی ✍ سید یاسر میردامادی 🖊یاسر میردامادی می‌نویسد، مفهوم و موضعی که عشق به وطن را با تعهد به ملاحظات حقوق‌بشری گره می‌زند و از درافتادن به دوگانه‌ی کاذبِ «ناسیونالیسم غیرانتقادی یا میهن‌ستیزی» می‌پرهیزد. او استدلال می‌کند که میهن فراتر از حکومت است و حفاظت از آن شرط هر نوع اصلاح یا تحول در آینده است 🖊نویسنده می‌گوید که در تجاوز دوازده‌روزه اسرائیل و آمریکا علیه ایران، همه ایرانیان، حتی منتقدان حکومت، وظیفه‌ای بر عهده داشتند. او بیان می‌کند که دفاع از ملت تفاوت دارد با دفاع از نظام سیاسی و استدلال می‌کند که در زمان بحران، حفظ ملت بر نقد حکومت اولویت دارد؛ چرا که بدون ایران، امکان اصلاح باقی نمی‌ماند 🖊میردامادی با ارجاع به نمونه تاریخی شورویِ استالینی می‌گوید که حتی در نظام‌های استبدادی، دفاع از کشور در برابر تجاوز خارجی قابل توجیه است و می‌نویسد: «رفتار وحشیانه‌ی ارتش آلمان و واحدهای اس‌اس در مناطق اشغالی شوروی، خیلی زود به مردم شوروی فهماند که گزینه‌ی «آزادی از یوغ استالین به دست آلمان‌ها» توهمی مرگبار است. در برابر چنین تهدید وجودی، انتخاب «شر کوچک‌تر» در برابر «شر مطلق» انتخابی معقول و اخلاقی برای بقا بود.» 🖊نویسنده به مواضع شخصیت‌هایی مانند پرستو فروهر، عبدالکریم سروش، علیرضا رجایی و حسن یوسفی اشکوری اشاره می‌کند و می‌نویسد که آن‌ها، با وجود دیدگاه‌های انتقادی‌شان و هزینه‌هایی که پرداخته‌اند، در لحظه تهدید، از ملت و خاک ایران دفاع کرده‌اند و بدین‌ترتیب موضع میهنی آن‌ها در برابر تهاجم خارجی، نمونه‌های درخور-درنگی به سود مفهوم «میهن‌دوستی انتقادی» فراهم کرده است 🖊میردامادی می‌گوید که در آینده، جنگ روایت‌ها مهم‌تر از موشک‌ها خواهد بود و هشدار می‌دهد که ایرانیان، حتی اگر منتقد حکومت باشند، نباید به پروپاگاندای متجاوز دامن بزنند و ضروری است از گزاره‌های رهزنی مانند «حمله صرفاً به حکومت است نه مردم» یا «اسرائیل دوست مردم ایران است» دوری کرد. به عبارت روشن، «میهن‌دوستی انتقادی» یعنی هم منتقد بودن و هم وفادار ماندن به وطن / شفقنا از مشق نو