#هند 🇮🇳 #کشمیر قصد من این نبود که ظرف چند روز پس از حمله وحشیانه حماس به اسرائیل به کشمیر بروم. این اتفاق به همین شکل رخ داد. من چند ماه پیش قصد داشتم به سرینگر سفر کنم تا از نزدیک ببینم که لغو ماده ۳۷۰ چه بلایی بر سر این دره آورده است؛ اما به دلیل آنفلوانزای ناگهانی نتوانستم. من موفق شدم بلیت هواپیمایم را لغو کنم، اما نه اتاق هتلم. گفتند امکان استرداد وجود ندارد، اما می‌توانم رِزِروَم را تا دیدار بعدی در حالت تعلیق نگه دارم. گفتن این حرف آسان‌تر از انجام آن بود. تابستان امسال، کشمیر از چنان فصل گردشگری پر رونقی برخوردار بوده که هتل‌ها پر شده بودند و ماه‌ها طول کشید تا اتاق هتل برای من در دسترس قرار بگیرد. بنابراین، من تقریباً یک هفته پس از اینکه حماس، جهادی‌های خود را به اسرائیل فرستاد تا غیرنظامیان غیرمسلح را قتل‌عام کنند و افراد مسن، زنان و کودکان را گروگان بگیرند، وارد سرینگر شدم. من به انتظار دیدن فضای پرتلاطمی رفتم که یک‌بار در یک دیدار طولانی‌مدت، در طول اولین انتفاضه در غزه دیده بودم. به یاد دارم که [انتفاضه] الهام‌بخش گروه‌های جدایی‌طلب کشمیر بود تا باور کنند که زمان تشدید آنچه که آن‌ها «جنبش آزادی» می‌نامیدند فرارسیده است. روی دیوارهای این شهر قدیمی شعارهایی با حروف بزرگ سیاه‌رنگ نوشته شده بود: «سگ‌های هندی به خانه می‌روند» و در اتاق‌های تاریک این بخش از سرینگر، من با شبه‌نظامیان نقابدار مسلح به سلاح‌های خودکار مصاحبه کردم. این بار من شگفت‌زده شدم که دیدم نه‌تنها هیچ نشانه‌ای از اعتراض در هیچ جایی وجود ندارد، بلکه من توانستم پس از تاریکی هوا، بدون ترس از برخورد با تروریست‌های نقابدار در این شهر قدیمی رانندگی کنم. خیابان‌های باریکی که زمانی توسط مردان مسلح گشت‌زنی می‌شد، پر از خریدارانی بود که در مغازه‌های روشن پرسه می‌زدند. هر کسی که من در سرینگر با او صحبت کردم موافق بود که «وضعیت امنیتی» در چند سال گذشته بسیار بهبود یافته است. البته این بدان معنا نیست که حضور گسترده شبه‌نظامیان در شهر کاهش یافته است، اما وقتی از راننده‌تاکسی جوانم، مظفر، پرسیدم که در این باره چه احساسی دارد، او گفت: «آن‌ها اینجا هستند تا ما را در امان نگه دارند.» این چیزی است که من در روزهای قبل از ماده ۳۷۰ و امتیازات ویژه‌ای که تضمین کرده بود و درنهایت در ۵ اوت ۲۰۱۹ توسط پارلمان لغو شد، نشنیده بودم. وقتی در سرینگر سرگردان بودم، از همه کسانی که ملاقات کردم پرسیدم که آیا آن‌ها از لغو ماده ۳۷۰ عصبانی هستند و کسی را ندیدم که بگوید برای آن‌ها مهم است. سیاستمدارانی که با آن‌ها صحبت کردم گفتند امتیازات ویژه‌ای که این قانون اجازه می‌داد مدت‌ها قبل از لغو آن از بین رفته بود، بنابراین هیچ‌کس سوگوار ازدست‌دادن آن نیست. بااین‌حال، آنچه مردم [درباره آن] سوگواری می‌کنند، تعلیق حقوق سیاسی آن‌ها و کاهش [سطح اداری] «ایالت جامو و کشمیر» به یک «قلمرو اتحادیه» است که توسط دهلی‌نو اداره می‌شود. هر دلیلی برای این اتفاق وجود داشت [دیگر کافی است] و ضروری است که دولت محلی [در ایالت جامو و کشمیر] هر چه سریع‌تر احیا شود. @Sub_ContinentStudies