وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا(اسرا۳۶) و(ای انسان)هرگز آنچه را که بدان علم و اطمینان نداری دنبال مکن که چشم و گوش و دل همه مسئولند. روانِ آدم‌ها را اعدام نکنیم! با طناب مقایسه و کنایه و بدگویی، گلوی آرامش آدم‌ها را فشار ندهیم، که در محکمه‌ی بی‌‌قاضیِ قضاوت و بدگویی، بی‌گناه‌ها هم بالای دار می‌روند. مگر چقدر زنده‌ایم که اینهمه با هم بد باشیم؟ که تابِ دیدنِ خوشبختی و حالِ خوبِ هم را نداشته‌باشیم؟! که مدام حالِ هم را بگیریم و روانِ همدیگر را زخمی و بیمار کنیم؟! دست برداریم از زد و خوردهای کلامی و رفتاری. از کدورت‌های بیات شده و توقعات و مقایسه‌های نابه‌جا. دست برداریم ... با خودمان و با دیگران خوب باشیم. برای هم خوب بخواهیم، و سرچشمه‌ی تمام رفتارهای خوشایندی باشیم که دوست داریم انعکاس آن‌ها را در دیگران ببینیم. بالاخره نور باید از جایی تابیده‌شود! ୧💕🌸🌱୧💕🌸🌱୧💕🌸🌱୧💕🌸🌱