💠 بصيرت 🔹 بصيرت اين است كه مردم را ما بيدار بكنيم. نشانه بصير بودن اين است كه ما اگر آن طرف دنيا را ديديم، معلوم مي‌شود بصيريم؛ خود دنيا و زرق و برق دنيا و اين طرفش را ديديم، معلوم مي‌شود أعمي‌ هستيم. وجود مبارك حضرت امير فرمود كه «مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا» يعني «الي الدنيا» « أَعْمَتْهُ» «وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ»؛[1] دنيا اين خصوصيات را هم دارد، از اين جهت يك عامل بسيار خوبي است. اگر كسي شعاع ديدش تا دنياست که دنيا را هدف قرار داد و دنيامدار شد، همين دنيا آن را كور مي‌كند، چشمش را خيره مي‌كند، محبت كاذب به او مي‌دهد و فريبش مي‌دهد، چون هم متاع غُرور است و خودش غَرور، ابزار بازي است. پس اگر كسي شعاع ديديش تا دنيا باشد اين دنيا او را نابينا مي‌كند، نمي‌گذارد پشت دنيا را اين شخص ببيند، آن طرف دنيا چه خبر است و اما كسي نه دنيا را وسيله قرار داد نه هدف «أَبْصَرَ إِلَيْهَا» نبود، «أَبْصَرَ بِهَا» بود، عينك دنيا را به چشم خود گذاشت و دنيا را عينك قرار داد نه پرده آويخته، آن وقت خيلي از جاها را مي‌بيند. 🔹 دنيا چيز پربركتي است، يك عينك خوبي است، يك عينكي است که همه جا را نشان مي‌دهد، درون را نشان مي‌دهد، باطن را نشان مي‌دهد، ظاهر را نشان مي‌دهد، فراز و نشيب ها را نشان مي‌دهد، تا ما اين دنيا را چطور ببينيم. وجود مبارك حضرت امير مي‌فرمايد كه بدي دنيا چيست؟! اگر چهار جاي خوب و زرق و برق را نشان داد، بيمارستان را نشان داد، تيمارستان را نشان داد، گورستان را نشان داد، فقر و مسكنت را نشان داد، درد را نشان داد، همه چيز را نشان داد، چيزي را كتمان نكرد! اين متجر اولياست.[2] حضرت ديد كسي دنيا را دارد مذمت مي‌كند، فرمود او كه تو را فريب نداد، تو فريب خوردي! اين چه كار بايد بكند كه نكرده؟! كجا را بايد نشان بده كه نداد؟! شما ببيند هر روز يك كسي بالا مي‌رود، يك كسي پايين مي‌رود، طشت كسي از پشت بام مي‌افتد يا سر از زندان درمي‌آورد يا سر از بيمارستان درمي‌آورد يا سر از گورستان درمي‌آورد، بنابراين هر چه مي‌خواست بگويد گفت. بصيرت آن است كه دنيا را بگذارد در چشمش عينك قرار بدهد، نه اينکه دنيا را تابلو قرار بدهد، پرده قرار بدهد و دنيا را تماشا كند. [1] نهج البلاغه، خ82. [2]. نهج البلاغه، ح127. #حضرت_آيت_الله_جوادي_آملي 📚 سخنرانی در جمع دانشجويان تاريخ: 1382/10/24 🆔eitaa.com/EsraTvEitaa