💠 حفظ جامعه 🔹 صد و هشتادُمین خطبه نهج البلاغه علوی (سلام الله علیه) وقتی ایراد شد كه به حضرت گزارش رسید منطقه ‌ای كه در قلمرو حكومت آن حضرت است نیازمند به نیروی اعزامی است؛ وجود مبارك حضرت اعلان و اعلام كرد، دعوت كرد و خودشان از كوفه بیرون آمدند و منتظر گردآمدن سپاهشان بودند كه متأسفانه گروه كمی اجابت كردند، حضرت برگشتند كوفه و این خطبه را ایراد كردند، فرمودند «أَحْمَدُ اللهِ عَلی ما قَضی مِنْ أمْرٍ وَ قَدَّرَ مِنْ فِعْلٍ وَ عَلَی ابْتِلائی بِكُمْ»؛ خدای سبحان حكیم و مهربان است و همه كارهای او حكیمانه و مهربانانه است، لذا هرچه گفت «لَهُ الحَمْد»، هر چه كرد «لَهُ الشُّكر». یكی از كارهایی كه در جهان اتّفاق افتاده است و از حكمت و مهر الهی دور نبوده است ابتلای رهبری مثل من به امتی مثل شما شد و من شاكرم كه گرفتار شمایم! 🔹 یك مؤمن هم در سَرّاء شاكر است و هم در ضرّاء، آن صبرش هم در ضرر به صبر شاكرین ملوّن است. اینكه در دعاهای ماه رجب می ‌خوانیم صبر شاكران[1] را به ما عطا بكن از همین مقوله است. ذات مقدّس علوی (سلام الله علیه) می ‌گوید خدا را شكر می ‌كنم بر این مصیبت كه تحمّل می ‌كنم و شما را می‌ پذیرم «وَ عَلَی ابْتَلائِی بِكُمْ»، «أیتُها الْفِرْقَةُ الَّتی اِذا أمَرْتُ لَمْ تُطِعْ وَ إذَا دَعَوْتُ لَمْ تُجِبْ و إِنْ أمْهِلْتُمْ أوْ أهْمِلْتُم خُضْتُمْ وَ إِنْ حُورِبْتُمْ خُرْتُمْ وَ إِنْ اجْتَمَعَ النّاسُ عَلی إِمامٍ طَعَنْتُمْ وَ إِنْ أجِبْتُمْ [أجِئتُمْ] إِلی مُشَاقَّة نَكَصْتُمْ» شما گروهی هستید كه من امر می ‌كنم، نمی ‌آیید، دعوت می ‌كنم نمی‌ پذیرید وقت فراغتتان را كه شما مأمور امر من یا مَدْعُوّ دعوت من نیستید بخواهید بگذرانید به یاوه و بیهوده می‌ گذرانید. كسانی كه مسئول پر كردن اوقات فراغت جامعه مخصوصاً نسل جوانند عنایت كنند كه با هر فیلمی، با هر سریالی، با هر خواندن و نوشتنی، این وقت را نمی ‌شود پر كرد! 🔹 فرمود «وَإنْ أمْهِلْتُمْ خُضْتُمْ» این «خُضْتُمْ» یعنی «خُضْتُم كَالّذی خاضُوا» خوض در باطل دارند ﴿قُلْ الله ثُمَّ ذَرْهُمْ فی خَوضِهِم یلْعَبُون﴾[2] وقت فراغت را نباید به باطل گذراند. فرمود اوقات فراغتتان كه به باطل می‌ گذرد، اگر به محاربه و جنگ دعوت بشوید كه اظهار ضعف می‌ كنید و اگر مردم كسی را قبول كردند شما طعن وارد می ‌كنید و اگر به یك امر توانفرسایی دعوت شدید «وَإنْ أجِبْتُمْ [أجِئتُم] إلی مُشاقَّةٍ نَكَصْتُمْ» فرار می ‌كنید، پس نه شما رشد فرهنگی دارید، نه رشد دینی دارید، نه رشد ملّی دارید، نه آن عِرق ملّی در شما هست، هیچی در شما نیست! من به یك همچون گروهی مبتلایم و خدا را شاكرم. بعد این را توضیح می‌ دهند كه جامعه را دو چیز جمع می ‌كند این دو چیز «مانعة الخلو» است نه «مانعة الجمع»؛ جامعه را یا دین یا غرور ملی [جمع می ‌كند]، ممكن است هم برای دین كسی تلاش و كوشش بكند، هم چون به وطنش علاقه ‌مند است و مهر می ‌ورزد، از مرز و بوم كشورش حمایت كند؛ بالأخره یا غرور ملی یا دین. [1]. مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج2، ص802؛ «اللَّهُمَ‏ إِنِّی‏ أَسْأَلُكَ‏ صَبْرَ الشَّاكِرِینَ‏ لَكَ وَ...». [2]. سوره انعام، آیه91. #حضرت_آیت_الله_جوادی_آملی 📚 فرازی از خطبه های نماز جمعه تاریخ: 1384/04/24 🆔eitaa.com/EsraTvEitaa