۵ استدلال برای دلایل به کار بردن لفظ امام برای غیر معصوم ۱.واژه «امام» از نظر لغوى به معناى پیشوا، پیشرو، الگو، راهنما و کسى یا چیزى است که پیروى مى شود. چه پیشواى کفر و چه پیشواى ایمان. و در قرآن کریم هم کاربردهای مختلفی برای پیامبران الهی نظیر حضرت ابراهیم و هم برای پیشوایان کفر(فقاتلوا ائمه الکفر) به کار رفته است. ۲.در هر صورت کاربرد لفظ امام برای غیر معصومین که در صورتی که نسبت عصمت به آنان داده نشود، صحیح است. ولى از نظر اصطلاح علم کلام، «امامت» منصبى است که به برخى از اشخاص اعطا مى گردد و از این نظر، تفاوتى بین امامت حضرت ابراهیم(ع) و امامت ائمه معصوم(ع) نیست. ۳.این کلمه، در بین مسلمانان گاهى به رهبران دینى - که داراى نقش برجسته اى بودند - نیز اطلاق شده است که البته معناى لغوى آن مراد است؛ نه این که کسى در مرتبه معصومین و یا پیامبران قرار گرفته باشد. مثلا در جوامع سنی امام غزالی یا در جوامع شیعه امام موسی صدر و ... به دلیل برجستگی علمی و مقبولیت اجتماعی آنان میان مسلمانان بکار برده می شود. ۴.همچنین علت اینکه امام خمینى(ره) به این لقب شهرت یافتند، به خاطر شرایط ویژه انقلاب و فرهنگ حاکم بر آن بوده است و در حقیقت ریشه در فرهنگ عمومى جامعه و آمادگى آن، جهت پذیرش این لقب براى حضرت امام(ره) دارد. ۵.پیرامون مقام معظم رهبری نیز با توجه به ویژگی ها و توانائی های برجسته و ممتاز ایشان در هدایت و رهبری دینی کشورمان و جهان ، و بار معنایی مهمی که واژه امام در ادبیات دینی و افکار عمومی جهان اسلام دارد ، قطعاً کاربرد لفظ امام برای ایشان نه تنها شایسته بلکه بایسته نیز می باشد.