#مقاله 📚 پیامبر طبیب بود، نه شلاق ‌به ‌دست! 👈یکی از وصف‌هایی که در نهج‌البلاغه در مورد پیامبر(ص) آمده، طبیب بودن است: «طَبِیبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ؛ طبیبی بود که با طب خود در گردش بود.» لذا پیامبر طبیب بود، نه شلاق ‌به ‌دست، نه عسس، نه پلیس. 👈پیامبر خدا(ص) طبیبی بود که جهل و بی دینی مردم را دوا می‌کرد. این طبیب، همانگونه که برای معالجه بیمارانش، باید مهربان باشد و لبخند بزند، همانگونه نیز باید جدیت و تحکم داشته باشد، و این دو رویه مکمل هم هستند. 👈نکته 1⃣: عنوان «طبیب» برای پیامبر(ص) کنایه از این است که پیامبر همچون طبیی برای معالجه امراض روحی و بی ایمانی مردم اقدام می‌کرد و رسالت خود را در این راستا می‌دید. 👈نکته 2⃣: همانگونه که پزشک گاهی از تیغ و قیجی برای بهبود بیمارش استفاده می کند و این موضوع منافاتی با مهربانی و خیرخواهی او ندارد، طبیب روحی نیز ممکن است گاهی به مقتضای حال، از قهر و تندی استفاده کند. 👈پیامبر(ص) در محیطی شرک آلود، مبعوث شد و طبعا برای معالجه افراد گرفتار در محیط آلوده به شرک، به غیر از لبخند و مهربانی، به تحکم نیز نیاز است؛ 👈چنانکه خدا به پیامبر خود دستور می دهد که برای هدایت و معالجه منافقان، که مسلمانی محکمی نداشتند، با تحکم، عمل کن: «اى پيامبر! با كافران و منافقان جنگ كن و بر آنان سخت بگير.» این آیه به پیامبر دستور می دهد که لبخند و مهربانی، منافقان را جری تر می‌کند؛ بلکه باید با شدت عمل و تحکم، آنها را معالجه کرد. 👈 نکته3⃣: ادامه دارد... 🔹جهت مطالعه این مقاله همراه با سند روایی آن به صورت کامل بر روی لینک زیر کلیک نمایید: 👇👇👇👇 👉 erfan.ir/a88710 🌐 @ansarian_ir