آن سوی مرگ
🌏 (قسمت بیست و هفتم) 🔻برگشتیم به منزلمان و گفت: ما ده روز در اینجا مهلت داریم برای تهیه توشه بیش از پیش زیرا که در وادی‌السلام ادامه راه خیلی قوی هستند و وحشت بعد از این زیاد است و توشه تو کم است. باید در این نیز به منزل دنیوی بروی، امید است که از تو یادی بنمایند که اسباب ادامه راهت فراهم گردد. 🔻گفتم: «مگر تو نگفتی که در اراضی هستیم و ایمن از همه چیزیم اما وادی السلام هم دارد، این هم حرف شد؟ فقط غرض تو معطلی من است که دیر تر راه بیافتیم و به و محبوبم برسم. رفیق باوفا بی‌وفا شده‌ای؟» گرفت... وادی السلام یعنی اول بدبختی من. 🔻هادی گفت: « من؛ وفای من مقتضی دوراندیشی تو است و تو نمی دانی که راه تو چگونه است؛ راه باریکی است از کنار وادی السلام که وصل به اراضی برهوت پر از آتش و عذاب است و سیاه تو در این چند منزل پرتلاش در صدد تو است و با اندک لغزشی در اراضی برهوت خواهی افتاد و من هم نمی‌توانم به آن اراضی داخل شوم، میترسم عوض این که ده روز که نمی‌خواهی باشی در آن اراضی پر عذاب، ده ماه محبوس بمانی.» 🔻گفتم: «میخواهی بگویی که پل روز قیامت به استقبال ما آمده و چنین چیزی نمی‌شود.» گفت: «بله راه این چند منزل همان پل صراط است و جز این که بمانی و توشه برداری چاره ای نیست و قبل از اینکه گرفتار شوی باید چاره ای کرد.» ♨️ ادامه دارد... 📚 کتاب سیاحت غرب ❌ کپی داستان فقط با ذکر لینک کانال مجاز می‌باشد. ➥ @ansuiemarg_ir
19.5هزار مشاهده