وقتي وجود مبارک پيغمبر رسماً اعلام کرد فرمود: «أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ»، ما چرا آنجا نرويم؟ چرا در اين خيمه نرويم؟ چرا بچه‌هاي اينها نشويم؟ وقتي بچه‌هاي اينها شديم پدر ما را کشتند، پدر ما را که کشتند ما خون‌بها مي‌خواهيم؛ اين طور نيست که به ما دعايي ياد بدهند و ريشه نداشته باشد. به ما گفتند اين را بگوييد ـ اين جمله اوّل را ما مي‌فهميم ـ که «أَعْظَمَ اللَّهُ أُجُورَنَا [و اجوركم] بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ»؛ اما «وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ الطَّالِبِينَ بِثَأْرِهِ»؛ «طالبين لثار»، برای فرزندان است. بچه حق دارد خون‌بهاي پدرش را بگيرد. ما فرزندان حسين بن علي هستيم. چرا خودمان را کم بگيريم؟ ما با جان و دل قبول کرديم، گفتيم: «وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ الطَّالِبِينَ بِثَأْرِهِ»، پيغمبر تو فرمودي، من و علي شما را به عنوان فرزندي قبول مي‌کنيم، ما هم آمديم. شما پدر ما هستيد ما با جان و دل مي‌گوييم خون پدرمان را مي‌خواهيم ✍️درس اخلاق 22/ 6/97 @Asemani_bashim