حاج آقا قرهی : ملّا محسن فیض کاشانی یک تعبیر بسیار عالی راجع به خوف پروردگار عالم دارند، می‌فرمایند: خوف از پروردگار عالم به این معنا نیست که انسان از ذوالجلال و الاکرام بترسد، خدا که ترس ندارد و همه‌ی وجودش رحمت، رأفت، جود و کرم است. امّا منظور از خوف خدا، خوف از این است که انسان مِن ناحیه الله دور شود، لذا اولیا خدا می‌ترسند که نکند از خدا دور بشوند. حتّی عند الاولیا یک تعبیر عجیبی در مورد عذاب پروردگار عالم است که سلطان‌العارفین، آن سلطان‌ آبادی بزرگ، ملّا فتحعلی سلطان‌آبادی بیان می‌فرمایند: عذاب خدا، عند الاولیا یعنی دور شدن از پروردگار عالم، لذا وقتی در جهنّم و عذاب می‌افتند؛ یعنی از خدا دور می‌شوند. همان‌گونه که در دعای کمیل هم - که عرض کردیم دعای کمیل، دعای خضر نبی(ع) است و کنزی است که مولی‌الموالی(ع) به شیعه هبه کرد تا قبل از ایشان، همه انبیا هم این دعا را می‌خواندند امّا مولی‌الموالی(ع) به شیعه داد، لذا فقط شیعیان هستند که دعای کمیل را دارند - وحشت از این است که من از تو دور بشوم و در یکی از فرازها بیان می‌شود: «فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِکَ» من دوری از تو را چه کنم؟ «صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِکَ» گیرم که من بر عذابت صبر کنم «فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِکَ» امّا چگونه بر فراق تو صبر کنم؟! لذا عذاب را فراق از حضرت حقّ می‌داند؛ چون جهنّم یعنی جایگاه بدان و با بدان بودن یعنی دور شدن از خوبان عالم و دور شدن از پروردگار عالم. لذا نکته‌ی مهم این است که بهترین مردمان، کسانی هستند که خدا‌ترس‌ترین افراد باشند؛ یعنی بترسند که از پروردگار عالم دور بشوند. ✍️خبرگزاری فارس @Asemani_bashim