حضرت آقای ملکی تبریزی در رساله لقاء الله در ادب خوراک می فرمایند: و اما تأدیب خوراک و خواب را تا یک درجه باید ملاحظه نماید، اما خوراک از جهت کیف، اولا تمام جد و کوشش او در تطهیر طعامش از حرام و شبهات بوده و از آجیل خوری و خوردن اشیاء لذیذ، یک مقدار، نفس را منع نماید. در این مسأله بهترش این است که للذة، به منظور لذت بردن نخورد للقوة و به منظور نیرو گرفتن برای عبادت خدای - تعالی - بخورد. چنان که در کم و اندازه، هم میزان أعلی همین است ولی در میزان وسطش این است که خود را به آجیل خوری عادت ندهد و از افراط و تفریط در صرف لحوم (گوشت ها) اجتناب نماید که افراطش موجب قساوت و تفریطش مورد شدت قوه غضبیه است. آن چه میزان عدالت است که ترک را از سه روز نگذزد. و صرف [: خوردن گوشت ]را شبانه روزی هر دفعه نکند، بلکه گاهی هر دو را ترک کند و اما از جهت اندازه خوراک و میزان، وسطش این است که نه آن قدر نخورد که از ضعف و گرسنگی، خاطرش پریشان شود و نه آن قدر بخورد که سنگینی طعام را بفهمد. و میزان این را هم حکماء اخلاق چنین گفته اند که: بعد از اشتهای کامل بخورد و قبل از سیر شدن دست بکشد. و اگر مبتدی در اول امر یک مقدار طرف گرسنگی را تقدیم نماید ظاهرا بهتر است لا سیما اگر روزه باشد. ✍🏻 رساله لقاءالله، 117 @Asemani_bashim