🔻بهتر این است که انسان، همیشه به یاد خدا مشغول باشد: آنجایی هم که راهی عادی برای رفع نیازش هست، مثلا پزشک معالجه‌اش می‌کند، خدا را شفادهنده‌ی خود بداند و روی نیاز از پروردگار بی‌نیاز برنگرداند؛ 🔹خودِ پزشک و علم و قدرتِ او را مخلوق خدا و واسطه بداند؛ تأثیر دارویش را هم به اراده‌ی الهی بداند؛ توجه داشته باشد که اگر او اراده نکند، هرگز هیچ بیماری شفا نخواهد یافت. 🔸چنین شخصی همیشه وظیفه‌ی عقلایی خود را به خوبی انجام می‌دهد و از اسباب ظاهری، بجا و به‌موقع استفاده می‌کند؛ اما هیچ‌گاه خداوند سبب‌ساز و سبب‌سوز را فراموش نمی‌کند و همیشه، در تنگنا و در فراخنا، از بی‌چیزی خود غافل نمی‌شوند. 👈در این صورت، عوامل ظاهری به کمکش بشتابند یا او را واگذارند، همیشه خالصانه خدا را صدا می‌زند و از برکات این گدایی دائم، بهره‌ی دائمی می‌گیرند. @abolhasanmahdavi