💠اهمیت دوستی‌های خدایی و نشانه‌ی آن💠 🔻اهلبیت«علیهم‌السلام» بیشترین فضیلت را برای مؤمنی دانسته‌اند که رفیقِ مؤمنش را بیشتر دوست داشته باشد؛ اما به شرط آنکه این علاقه خدایی باشد، نه شیطانی. 🔹وقتی علاقه خدایی شد، هرکس برادرش را دوست بدارد، فضیلت بیشتر و جایگاه رفیع‌تری نزد خداوند متعال دارد. 🔸همین دوستی‌های خالصانه نیز سبب ایثارهای متقابل می‌شود. 👈توجه کنید که مرز بین محبت در راه خدا و محبت شیطانی بسیار باریک و ناپیداست؛ تا آنجا که شاید بتوان گفت محبت بعضی از مؤمنان به دوستانشان، غیر الهی است، اما آن را خدایی می‌پندارند. ✳️محبت مؤمن به مؤمنِ دیگر باید به اندازۀ کمالات روحی و معنوی محبوب باشد؛ بنابراین، اگر نفر اول بفهمد مؤمن سومی از نظر کمالات انسانی و فضائل الهی مرتبۀ بالاتری دارد، به او محبت بیشتری خواهد ورزید و از این طریق، می‌توان خود را امتحان کرد. 👈نشانۀ دوم خدایی‌بودن محبت آن است که در غیاب محبوب، فکر مُحب نباید دائم به او مشغول باشد؛ همچنین نباید در هنگام دعا، درس، نماز، زیارت و سایر شئون زندگی به‌جای آنکه مشغول به خدای سبحان و وظیفۀ دین و دنیای خود باشد، مشغول به رفیق و محبوب باشد. 🔹امام صادق«علیه‌السلام» دربارۀ دوستی الهی می‌فرمایند: کسانی‌که همدیگر را به خاطر خدا دوست دارند، روز قیامت روی منبرهایی از نور قرار می‌گیرند و نور صورت‌ها و نور جسم‌ها و نور منبرهایشان، اطرافشان را نورانی می‌کند و با آن نور شناخته می‌شوند. پس گفته شود: «اینان کسانی هستند که در راه خدا، یکدیگر را دوست داشتند.» 🔸نبی گرامی اسلام«صلی‌الله‌علیه‌وآله» نیز می‌فرمایند: برترین مرتبۀ عقل بعد از دین‌داری، اظهار محبت و نیکی‌کردن به مردم است؛ چه خوب باشند، چه بد. @abolhasanmahdavi