‍ ✋ مفاخر فرهنگی چگونه می میرند؟ 🔺قدرشناسی مردم از بازیگران یا ورزشکاران محبوبشان قابل درک و موجب شفقت و دلگرمی است اما نکته تاسف بار غفلت ما از مفاخر ادبی و فرهنگی و فکری است که البته در بسیاری نقاط جهان نیز کم و بیش معمول است اما مانع از این نمی شود که تلنگری را نسبت به این غفلت به خودمان نزنیم . این روزها که مردم با قدرشناسی و همدلی سوگوار خاطره سازان ورزشی خود هستند شاید فرصت مناسبی است که این نوشته اینستاگرامی مهدی فرجی، شاعر را هم بخوانیم: می‌شناسیدش نه؟ بگذارید راهنمایی کنم؛ عاشق زبان فارسی و وطنش بود و می‌گفت: من بهرِ که خوانم غزل سعدی و حافظ در شهر غریبی که در او فهمِ سخن نیست؟ همین شعر بالا را باز بخوانید. ساختار دستوری این جملات را که در کتاب فارسی مدارس قدیم می‌خواندید، به‌یاد بیاورید. این‌ها را مدیون او و امثال او هستید. بگذارید «قلم را لَختی بر وی بگریانم»: 🔹 او در بحبوحهٔ شلوغی‌های دی‌ماه ۸۸، در خانهٔ سالمندان درگذشت. برای برداشتن تابوتش چند نفر آمدند به سرای سالمندان و برایش فاتحه خواندند. او‌ فرزندی نداشت تا در سوگش بگرید. کسی با او عکس سلفی نگرفت. کسی عاشق سبیل قیطانی و عینک رنگی چندضلعی‌اش نبود و برای چاک وسط چانه‌اش خودکشی نمی‌کرد. حتی هیچکس پشت در بیمارستان برایش شمع روشن نکرد. ما دستور جدید فارسی را از او داریم. او که مُرد، انتلکتوئل‌های فیسبوکی، یک هفته بعد خبردار شده و به یادکردی اکتفا کردند. این چندتا از مهم‌ترین تألیفات اوست: دستور مختصر تاریخی زبان فارسی مسئلهٔ درست و غلط، نگارش و پژوهش در زبان فارسی پژوهشی در دستور تاریخی زبان فارسی، فعل و گروه فعلی و تحول آن در زبان فارسی جمله و تحول آن در زبان فارسی تاریخ مختصر زبان فارسی از آغاز تا کنون پیرامون ترجمه (مجموعه مقالات) آواشناسی و صرف و نحو فارسی معاصر و مقایسه آن با قواعد دستوری انگلیسی و.... 🔻 یک هفته پس از مرگش، چند سایت خبری نوشتند: «خسروفرشیدورد روز چهارشنبه ۹ دی، در خانه سالمندان نیکان در شمال تهران در گوشهٔ تنهایی و بیماری درگذشت.» ✅ کانال جامع خبری، تحلیلی، آموزشی باسواد رسانه ای 👇 https://eitaa.com/joinchat/3688300608Cf61f1be155