فاطمه زهرا (س) كيست؟ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ إِنَّا أَعْطَيْناكَ الْكَوْثَرَ، فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ، إِنَّ شانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ چگونه می‌توان در رساى «جلوه نور» جز با توسّل از منبع نور سخن گفت؟ و چگونه بشر خاكى و آلوده به گناه و مخلوقِ از «صَلْصالٍ مِنْ حَمَإٍ مَسْنُونٍ» جز به يارى معصوم و اقتباس از انوار كلمات مقام ولايت می‌تواند روزنه‌اى به سوى شناخت صدّيقه كبرى‏(س) باز كند؟ أَلا إِنَّ ثَوْباً خيطَ مِنْ نَسْجِ تِسْعَةٍ وعِشْرينَ حَرْفاً، عَنْ مَعاليهِ قاصِر به ناچار و با قلمى بی‌تاب ولى لرزان، دست تمنا به سوى بهترين و مطمئن‏‌ترين راه در ارائه مقامات معنوى آن خورشيد فروزان دراز می‌كنم و با استعانت از پروردگار، مقدّمه كتاب را- كه گزيده بيانات فصل‌هاى كتاب است و همگى از متن روايات اخذ شده- در معرّفى آن حضرت آغاز می‌نمايم. فاطمه عليها السلام، زُهره زهرائى است كه از نور عظمت الهى خلق شده، و آنچنان آسمان و زمين به نور وجودش روشنايى يافته كه ملائكه به سجده افتادند، و درباره عظمت آن نور، از حضرت حقّ پرسيدند. فاطمه (س)، يگانه بانويى است كه خود و پدر و شوهرش و حسن و حسين و ديگر فرزندان معصومش عليهم السلام، در خلقت نورى، اقدم و اشرف و اعلاى بر خلقت نورى ديگران- حتى انبياء و اوصياى سَلَف عليهم السلام- بوده‌اند، و نور ايشان بر آسمان‌ها و زمين و كوه‌ها و... عرضه شد و همه را فرا گرفت. فاطمه (س) سيّده‌اى است كه انعقاد نطفه او از ميوه بهشتى است كه جبرئيل از جانب پروردگار به رسول الله(ص) هديه نمود. فاطمه (س)، طاهره و مطهَّره‌اى است كه پاك و پاكيزه (در حالى كه زنان بهشتى و حورالعين عهده‌دار وضع حمل مادرش بودند) قدم به عالم هستى نهاد، و زبان به شهادتین گشود، و شوهر و اولاد خود را به وصايت و سيادت خواند، و نور جمالش نه تنها تمام خانه‌هاى مكه، بلكه شرق و غرب عالم را فرا گرفت، به گونه‌اى كه در آسمان نور درخشنده‌اى ظاهر شد كه ملائكه مثل آن را نديده بودند، و بهشتيان و ملكوتيان تولّد مباركش را به يكديگر بشارت دادند، وبالاخره زنان بهشتى، وى را در حالى كه طاهره و مطهّره و زكيّه و مباركه بود، با تبريك به قدوم وى و مباركى نسلش، به دست خديجه(س) دادند، و هر روز و هر ماه رشد و نموّش بيش از حدّ عادى بود. (بخش‌هایی از مقدمه کتاب جلوه نور، در شرح مقامات معنوی حضرت فاطمه زهرا(س)، تالیف مرحوم آیت‌الله سعادت‌پرور