°•شبِ‌اول چه غریبانه قدم برمی‏داری، سردار! ضرب‌آهنگ گام‏هایت تنهایی‏ات را جار می‏زنند. دلت از این شهر گرفته! دلت هوای حسین _علیه‏السلام_ کرده! می‏دانم دوست داشتی کبوتری می‏شدی و عاشقانه تا آستان مولایت بال می‏زدی... یا نه ذره ذره غباری می‏شدی و روی دوش باد، تا کف قدم‏های سرورت، می‏شتافتی؛ ولی این‏جا نمی‏ماندی. در این شهرِهمیشه بدنام! به اطرافت نگاه می‏کنی، اشتباه نکرده‏ای، تنها هستی، هیچ کس دوربرت نیست، خودت هستی و خودت. مگر می‏شود؟! پس آن جماعت عظیم کجا رفت؟ آن دست‏هایی که برای بیعت از هم سبقت می‏گرفتند، چه شد؟! دیروز دوازده هزار تن تو را مثل نگین انگشتری، احاطه کرده بودند و امروز در سرگردانی کوچه‏ها، تنها رهایت کرده‏اند... باورت نمی‏شود! آدم می‏ماند به این همه کینه توزی و نامردی چه بگوید... هر چند انتظارش را داشتی! منتظر بی‏وفایی‏شان بودی، بی‏مهری‏شان. می‏دانستی باغ‏های خرم، جویبارهای زلال، میوه‏های رسیده، هیچ کدام با کوفه نسبتی ندارند. چه قدر دلتنگی‏ات بزرگ است سردار! به چه می‏اندیشی؟ لابد در فکر مولایت حسین علیه‏السلام هستی... اگر حسین علیه‏السلام به کوفه بیاید چه؟ برق خنجرهایشان را دیدی؟ از هم اکنون، تیغ‏هایشان را صیقل می‏دهند، صدایت را بلند نکن، فریاد نزن! گوش‏های کوفی جماعت سنگین است گوش‏های کوفی جماعت به شنیدن این صداها عادت ندارد! گوش‏های این‏ها، صدای سکّه‏های بنی امیه را دوست دارند! چه غریبانه قدم برمی‏داری مسلم! به این کوچه‏ها اعتمادی نیست، هر آن، ممکن است از پَسِ کوچه‏ای، از سایه دیواری، شجی بیرون خزد. هر آن ممکن است در تاریکی برق تیغی، پشتت را نشانه رود... پس کجاست آن پیر زن تا تو را میهمان کند؟ و کجاست فرزند ناخلفش تا دین و آخرتش را به کیسه‏ای زر بفروشد؟ و کجایند سپاهیان ابن زیاد، تا شهامت و آزادگی‏ات را به نظاره بایستند؟ و کجاست، دارالاماره کوفه، تا ورودت را به شوق بنشیند؟ آه! که تو چه قدر انتظار آن لحظه را می‏کشی! که تو از آغاز، فقط به شوق شهادت، به کوفه آمدی! مبارک باد بر تو، لحظه عروج سرخت و طواف فرشتگان بر پیکرت! مبارک باد بر تو، لحظه برگزیده شدنت! مبارک باد بر تو، سردار بزرگ، پیروزی جاودانه‏ات! 💠بسیج دانشگاه فرهنگیان شهید رجایی اصفهان •~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~ https://zil.ink/bsrajaii