امروز که در میان جمعیت قدم می‌زدم، بیشتر از همیشه به این فکر می‌کردم که چرا مردم هنوز به خیابان می‌آیند؟ چرا با وجود تمام سختی‌ها و مشکلات، باز هم این روز را زنده نگه می‌دارند؟ شاید برای بعضی‌ها این حضور یک عادت باشد، اما برای خیلی‌ها، امید به آینده‌ای بهتر است. امید به اینکه شاید صدای مردم شنیده شود، شاید مشکلاتی که هر روز سنگین‌تر می‌شود، روزی سبک‌تر گردد. در چهره آدم‌هایی که اطرافم بودند، حس‌های مختلفی را می‌دیدم؛ بعضی‌ها با شور آمده بودند، بعضی‌ها از سر وظیفه، و بعضی‌ها شاید فقط برای اینکه نشان دهند هنوز پای کشورشان ایستاده‌اند، حتی اگر دلشان از خیلی چیزها پر باشد. من اینجا بودم، نه برای اینکه بگویم همه‌چیز عالی است، چون واقعیت را همه می‌دانیم. من اینجا بودم چون هنوز باور دارم که ایران، فراتر از مشکلات و سختی‌ها، خانه ماست. چون نمی‌خواهم امید را از دست بدهم، حتی اگر شرایط سخت باشد. و چون دوست دارم روزی بیاید که این حضورها، نه از روی اجبار، نه از روی عادت، بلکه از روی رضایت و خوشحالی باشد. ایران، تو را دوست دارم، حتی اگر روزگار سخت باشد. ✍مهدیه رحمانی #یادداشت_شما 💠بسیج دانشجویے دانشگاہ فرهـنگیان شهـید رجایے اصفهـان •~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~ https://zil.ink/bsrajaii