"چاره سیل در تبریز" هشتم مرداد سال ۱۳۱۳ باران در "تبریز" بند نیامد و یکریز بارید. خلاصه که "سیل" تبریز را کن فیکون کرد، از خیابان‌ها جز لجن‌زاری نماند، عمارت عالی قاپو فروریخت و بیش از ۱۳۰۰ مغازه از بین رفت، هرچند این فاجعه "تلفات جانی" نداشت اما تقریبا دمار از روزگار کسبه درآورد و خانه‌ها را ویران کرد، تیرهای تلگراف را کند تا هیچ‌کس از "بلایی" که بر جان شهر رفته بود خبر نداشته باشد. دولت مرکزی ۴ روز بعد از واقعه آگاه شد، بلافاصله نمایندگان و چهره‌های سرشناس حکومتی به تبریز آمده‌اند. تجار تبریزی ساکن مرکز هرچه از دستشان بر می‌آمد روانه شهر کردند. میرزا محمودخان جم "وزیر کشور" کابینه فروغی در شهر حاضر شد و تا ۱۱ شهریور همان سال از تبریز خارج نشد تا اقدامات سرعت بیشتری بگیرد. در این میان اما "شهردار" به چیز دیگری می‌اندیشید، «ارفع‌الملک جلیلی» می‌دانست که اگر این اتفاق یک‌بار به وقوع پیوست پس می‌تواند بارها و بارها اتفاق بیافتد پس به دنبال چاره‌ای گشت تا تبریز را برای همیشه از سیل در امان نگه ‌دارد. هنوز یک‌سال از وقوع سیل نگذشته بود که ارفع‌الملک ۲ میلیون تومان برای ساخت سیل‌بند و عریض‌تر کردن مسیر ۱۲ کیلومتری «میدان چای» و «قوری چای» جلب کرد. بدین ترتیب یک شهردار "با کفایت" توانست تبریز را برای همیشه از شر سیل‌های بنیان‌کن در امان نگه دارد. اما داستان وقتی جالب‌تر می‌شود که «ارفع الملک جلیلی» با ابتدایی‌ترین وسایل ممکن و با بودجه حدود یک میلیون تومان این پروژه را به اتمام رساند. شهردار تبریز با ته‌مانده بودجه ساخت سیل‌بند، عمارت باشکوه شهرداری یا همان عمارت ساعت را ساخت و ساعت برج را خودش از "هزینه شخصی" برای تبریز "هدیه" خرید. "تراژدی داستان آقای شهردار دی‌ماه سال ۱۳۹۷ به وقوع پیوست، وقتی تبریز نتوانست خانه «ارفع‌الملک» را به موزه تبدیل کند و سقف این خانه بی‌نظیر فروریخت." بصیرت ظهور &تلگرام👇 telegram.me/basiratezohor سروش👇 sapp.ir/basiratezohor ایتا👇 eitaa.com/basiratezohor 🆔 @Haj_Ghasem1