بصیرت ظهور
ڪــوچــڪــتــر مــیــبــیــنــی.وارد طــبــقــه بــیــســتــم شــوی ســنــگ ڪــه هیــچــی،خــود مــزاحــم هم دیــده نــمــیــشــود.» پــرســیــدم:یــعــنــی چــی؟مــعــنــی ایــن حــرف چــیــســت؟گــفــت:«یــعــنــی بــایــد آنــقــدر اوج بــگــیــری و شــعــور اخــلــاقــیــات را بــالــا بــبــری ڪــه حــرفــها و آدمــهای ایــن چــنــیــنــی در اطــرافــت مــثــل پــشــه بــه نــظــر بــرســنــد.مــعــرفــتــت را بــالــا بــبــر و بــه همــان عــهدی ڪــه بــا شــهدا بــســتــی بــمــان.مــا هم بــایــد بــه مــقــام آنــها بــرســیــم ڪــه ایــن چــیــزها تــڪــان مــان نــدهد.» حــرفــهایــحــاج قــاســم خــیــلــی بــه دلــم نــشــســت.بــعــد پــرســیــد:«بــهتــر شــدی؟الــان آرامــیــ؟»گــفــتــم:«خــیــلــیــ.» مــردیــبــه صــمــیــمــیــت حــاج قــاســمــ بــعــد بــابــا صــدایــش ڪــردم و گــفــتــم:مــیــشــود امــروز نــاهار بــا مــا بــمــانــیــد؟گــفــت:خــیــلــی دوســت دارم،امــا ڪــار دارم و بــایــد بــروم.خــواهش ڪــردم و گــفــتــم:«مــن نــاهار درســت ڪــردم.الــان ڪــه بــچــهها شــمــا را دیــدنــد انــگــار بــابــایــشــان را دیــدهانــد.»حــاجــی خــنــدیــد و گــفــت:«حــالــا پــاشــو بــرویــم بــبــیــنــم چــه درســت ڪــردی ڪــه مــن نــاهار بــمــانــمــ؟»همــراهم آمــد آشــپــزخــانــه.در قــابــلــمــه را بــرداشــت و گــفــت:«نــه!مــعــلــومــه ڪــه آشــپــز خــوبــی هم هســتــی.قــورمــه ســبــزی جــا افــتــاده،امــا بــرنــج دم نــڪــشــیــده.»گــفــتــم:«تــا شــمــا چــای بــخــوریــد مــن بــرنــج را دم مــیــڪــنــمــ.» آقــایــپــورجــعــفــری گــفــت:«خــانــم ســعــد!حــاجــی را در مــعــذوریــت قــرار نــدهیــد.غــذا خــوردن بــرای او مــمــنــوع اســتــ.»فــڪــر ڪــردم بــه خــاطــر مــســایــل امــنــیــتــی مــیــگــویــد.خــنــدیــدم و گــفــتــم:«آقــای پــورجــعــفــری!خــانــه شــهیــد غــذا خــوردن مــگــر چــه اشــڪــالــی دارد؟مــن حــاضــرم جــان خــودم و بــچــههایــم را فــدا ڪــنــم بــرای حــاج قــاســمــ.» آنــروز یــڪــی از بــهتــریــن روزهای زنــدگــی مــن بــود حــاجــی گــفــت:«مــن بــه شــمــا قــول مــیــدهم یــک روز دیــگــر بــرای نــاهار بــه مــنــزلــتــان بــیــایــم.بــعــد رو ڪــرد بــه مــعــصــومــه و بــا قــربــان صــدقــه گــفــت:«دخــتــرم!تــو چــقــدر نــازیــ!»و او را بــوســیــد و گــفــت:«مــعــصــومــه شــمــاره مــوبــایــلــم را یــادداشــت ڪــن.هر مــوقــع مــادرت ســرت غــر زد بــه مــن زنــگ بــزن تــا حــســابــش را بــرســمــ!»مــعــصــومــه خــنــدیــد و گــفــت:«حــاجــی!مــامــان خــیــلــی بــیــتــاب بــابــامــه و خــیــلــی گــریــه مــیــڪــنــه.»پــریــدم وســط حــرفــش و گــفــتــم:«حــاج قــاســم!ای ڪــاش مــیــگــذاشــتــیــد پــیــڪــر عــلــی تــهران مــیــمــانــد.»گــفــت:«چــرا؟مــیــخــواســتــی هر شــب بــروی بــالــای مــزارش غــرغــر ڪــنــیــ؟»بــعــد بــا خــنــده صــدا ڪــرد:«حــســیــن حــســیــن،شــمــاره خــودت را هم بــه خــانــم ســعــد بــده و هر وقــت زنــگ زد جــواب بــده ڪــه غــرغــرهایــش را بــڪــنــد و دســت از ســر شــهیــد بــردارد.» آنــروز واقــعــاً یــڪــی از بــهتــریــن روزهای زنــدگــی مــن بــود.انــگــار تــازه جــان گــرفــتــیــم و نــفــس مــن بــعــد از چــهار ســال ڪــه در ســیــنــهام حــبــس شــده بــود،آزاد شــد.داشــتــم خــفــه مــیــشــدم.همــیــشــه بــغــضــی در گــلــویــم داشــتــم،امــا وقــتــی حــاج قــاســم آمــد،انــگــار همــه غــم و بــدبــخــتــی مــن تــمــام شــد. حــاجــقــاســم از مــن درخــواســت هدیــه ڪــرد روزی ڪــه حــاج قــاســم آمــده بــود خــانــهمــان بــه بــچــهها انــگــشــتــر هدیــه داد.بــه مــن هم هدیــه داد و گــفــت:«دخــتــرم!مــیــشــود خــواهش ڪــنــم تــو هم بــه مــن یــک هدیــه بــدهیــ؟»گــفــتــم:«هر چــی ڪــه بــخــواهیــد!مــن جــانــم را مــیــدهمــ.»گــفــت:«بــابــا!مــیــروی یــڪــی از زیــر پــیــراهنــیــهای عــلــی را بــرایــم بــیــاوریــ؟»گــفــتــم:«بــرای چــیــ؟»گــفــت:«مــن فــڪــر مــیــڪــنــم هنــوز تــوفــیــق شــهادت نــدارمــ.»گــفــتــم:«حــاجــی!تــو را بــه خــدا دیــگــر ایــن حــرف را نــزنــیــد،تــمــام امــیــد بــچــههای شــهیــد شــمــا هســتــیــد.چــرا ایــن حــرف را مــیــزنــیــد؟»گــفــت:«دخــتــرم!شــهادت آرزوی مــن اســت.همــه ایــن