گفته بودم نویسنده فرم یه پرسش دومی هم راجع به هارپ داشت که برای قاطی نشدن بحث ها فعلا جوابش را نمیذارم. اما توضیح بیشتر این که ما در واقع در مورد پروژه هایی از نوع ( High-frequency Active Auroral Research Program) فقط عنوان یه کتاب را معرفی کردیم و تو بحث استفاده از انرژی هیدروالکتریک گفتیم: 1- هدف اصلی سد سازی ها در اغلب کشورها از جمله ایران تولید برق از آب پشت سدها نیست بلکه ذخیره سازی و مدیریت آب برای مصارف کشاورزی، صنعتی و شهری هست. اگر کشوری ( خر بشه) و به اندازۀ کافی سد نسازه نه میتونه جلوی خسارت های سیلابهای ناشی از حتی بارشهای فصلی را بگیره و نه میتونه آبی برای فصل های کم بارش ذخیره کنه ولی وقتی سد ساخته و آب گیری هم شده باشد و برای هر مصرفی دریچه هاش را باز کنید یه جریان پر قدرت آب دارید که معمولا سر راهش توربین آبی قرار داده میشه و ازش برق تولید میشه که مقدار این برق بسته به ارتفاع سد و حجم مخزن میتونه خیلی خیلی زیاد باشه. 2- تمام آب پشت تمام سدهای دنیا از بارش های بالا دست رودخانه هایی که آبشون به دریاچه (یا مخزن) پشت سد (=حوزه آبریز سد) میریزه تامین میشه و به همین دلیل سالهاست که که پروژه های سد سازی همه جای دنیا با پروژهای بارورسازی ابرها ارتباط مستقیم دارند. در ایران هم اولین قرار دادها برای اجرای پروژهای بارورسازی ابرها سال 1353 (که هنوز سدها را هم تو ایران پیمانکارهای خارجی میساختند) به عنوان بخشی از قرارداد نگهداری با یک شرکت کانادیی بسته شد و این شرکت هم کارهاش را با یک هواپیما و تعدادی ژنراتور زمینی روی کوه های حوزه آبریز سد کرج و جاجرود شروع کرد ولی تا 1357 که ایران بود هیچ گزارشی از این که با چه روش هایی چیکار کرده و چقدر اثرگذار بوده به ایران نداد (اصلا انتقال تکنولوژی جز قراردادش نبودو پروژه را هم از سازنده سد نه ایران گرفته بود). 3- از 1357 (=1979) که شرکتهای خارجی جمع کردند رفتند مركز ملی باروری ابرها با ایرانی هایی که در جریان پروژها بودند تشکیل شد و بودجه اش هم بخشی از بودجه نگهداری سد لتیان بود. اما موضوع بارور سازی ابرها رفته رفته از یک موضوع تحقیقاتی به یک موضوع حیاتی تبدیل شد، چرا؟ چون تقریبا تمام همسایه های ایران (حتی مثلا امارت) هر سال بیشتر از سالهای قبل در حال چلاندن ابرهایی که برای رسیدن به ایران از خاکشون عبور میکردند با هر تکنولوژی که گیرشون بیاد بوده و هستند بگذریم از این که طبق آمارهای سال 1401 شرکت مدیریت منابع آب ایران هر سال ده هزار میلیارد مترمکعب آب که تکنولوژیهای موجود قابلیت تبدیل‌شدن به بارش در ایران دارند، مفت و مجانی از آسمان کشور خارج می‌شوند (در حالی که که بارورکردن ابر‌ها یکی از روش‌های پربازده و ارزان برای مقابله با خشکسالی بوده و نسبت به تمام راهکار دیگر کمترین آسیب‌های زیست‌محیطی را به همراه دارد) 4- سال 1375 مرکز ملی تحقیقات و مطالعات باروری ابرها (زیر نظر وزارت نیرو) در یزد تأسیس و از سال 1386 آغاز به کار کرد. دو تا آنتونوف ۲۶ با تجهیزات شلیک پیروپاترون‌های یدید نقره و تزریق نیتروژن مایع خرید و از سال 1377 طرح 5 ساله برای باروری ابرها (یزد-1، یزد-2، یزد-3 ، یزد-4 و یزد-5)، اجرا کرد. (سه صفحه دیگه هم بنویسم تمام نمیشه ولی هر وقت حوصله داشتم مینویسم).