قانون پیمان بین‌المللی منع گسترش
سلاحهای هسته‌ای
مصوب ۱۳۴۸.۱۰.۲۲
ماده واحده - پیمان بین‌المللی منع گسترش سلاحهای هسته‌ای مشتمل بر یک مقدمه و یازده ماده که در تاریخ ۱۰ تیر ماه ۱۳۴۷ برابر با اول ژوییه۱۹۶۸ به امضاء
نمایندگان مختار دولت شاهنشاهی در مسکو، لندن و واشنگتن رسیده است تصویب و به دولت اجازه مبادله اسناد آن داده می‌شود.
قانون بالا مشتمل بر یک ماده و متن پیمان ضمیمه در جلسه روز پنجشنبه یازدهم دی ماه یک هزار و سیصد و چهل و هشت به تصویب مجلس شورای‌ملی و در جلسه روز دوشنبه بیست و دوم دی ماه یک هزار و سیصد و چهل و هشت شمسی به تصویب مجلس سنا رسیده است.
رییس مجلس سنا - جعفر شریف‌امامی
پیمان منع گسترش سلاحهای هسته‌ای
دول عاقد این پیمان که ذیلاً "طرفهای پیمان" نامیده می‌شوند. با توجه به ویرانی‌هایی که یک جنگ هسته‌ای برای بشریت به بار خواهند آورد و نتیجتاً لزوم مجاهدت همه جانبه در دفع خطر یک چنین جنگ و اقدام‌در راه حفظ امنیت مردم - و با ایقان به این که گسترش سلاحهای هسته‌ای خطر جنگ هسته‌ای را شدیداً افزایش خواهد داد - و با رعایت قطعنامه‌های مجمع عمومی ملل متحد که خواهان انعقاد موافقتنامه‌ای به منظور جلوگیری از اشاعه بیشتر سلاحهای هسته‌ای است - و با التزام به همکاری در ایجاد تسهیلات اجرایی مقررات تضمینیه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در مورد فعالیتهای هسته‌ای صلحجویانه - و با ابراز پشتیبانی از مجاهدات معموله در راه تحقیق و توسعه و مساعی دیگر به منظور پیشرفت اجرای اصل تضمین مؤثر جریان مواد خام و محصولات‌شکافتنی مخصوص از طریق
استفاده از آلات و سایر روش‌های فنی در بعضی از نقاط سوق‌الجیشی در محدوده سیستم اقدامات تأمینیه آژانس‌بین‌المللی انرژی اتمی - و با تأیید این اصل که فوائد حاصله از استفاده‌های صلحجویانه از تکنولوژی هسته‌ای - منجمله کلیه فرآورده‌های فرعی ناشی‌از تکنولوژی که دول مجهز به سلاحهای هسته‌ای ممکن است از بسط ادوات انفجاری هسته‌ای به دست آورند بایستی برای مقاصد صلحجویانه در‌دسترس کلیه طرفهای این پیمان اعم از دولی که مجهز به سلاحهای هسته‌ای باشند یا نه - قرار داشته باشد - و با اعتقاد به این که در اجرای این اصل کلیه طرفهای این پیمان حق دارند در مبادله هر چه وسیع‌تر اطلاعات علمی شرکت نموده و به منظور بسط بیشتر‌استفاده از انرژی اتمی برای مقاصد صلحجویانه - انفراداً یا با همکاری سایر دول اقدام نمایند - و با اعلام قصد خود دایر به قطع هر چه زودتر مسابقه تسلیحات هسته‌ای و اخذ تدابیر مؤثر در جهت خلع سلاح هسته‌ای - و یا تقاضای مصرانه از کلیه دول به همکاری در نیل به این هدف - و با تذکار این که طرفهای پیمان ۱۹۶۳ راجع به منع آزمایش سلاحهای هسته‌ای در جو‌و فضای ماوراء جو و زیر آب - در دیباچه پیمان مذکور - تصمیم خود را دایر بر مجاهدت در راه تحقق قطع کلیه انفجارات آزمایشی سلاحهای هسته‌ای‌برای همیشه و ادامه مذاکرات در این زمینه ابراز داشته‌اند - و با اشتیاق به فراهم آوردن موجبات کاهش تشنجات بین‌المللی و تقویت اعتماد بین دول - به منظور تسهیل در قطع تولید سلاحهای هسته‌ای و امحاء‌کلیه موجودیهای فعلی این سلاحها و حذف سلاحهای هسته‌ای و وسایل حمل و انتقال آن از زرادخانه‌ها ملی - از طریق انعقاد پیمانی در باب خلع‌سلاح عمومی و کامل تحت نظارت شدید و مؤثر بین‌المللی - و با تذکار این که به موجب منشور ملل متحد دول باید در روابط بین‌المللی خود از تهدید یا توسل به قوه قهریه چه علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی‌دول چه به هر نحو دیگری که مغایر با اهداف ملل متحد باشد - خودداری نمایند - و این که استقرار و حفظ صلح و امنیت بین‌المللی باید از طریقی‌تأمین شود که حداقل منابع انسانی و اقتصادی جهان مصروف تسلیحات گردد، نسبت به موارد ذیل موافقت نمودند.
ماده ۱ - هر یک از دول طرف این پیمان که مجهز به سلاحهای هسته‌ای است متعهد
می‌شود - از واگذاری مستقیم یا غیر مستقیم - سلاحهای هسته‌ای‌یا سایر ادوات
انفجاری هسته‌ای و یا کنترل بر این سلاحها یا ادوات انفجاری به دیگری (به هر
انتقال گیرنده‌ای) خودداری کند - و هیچ یک از دول فاقد‌سلاحهای هسته‌ای را - به
هیچ نحوی از انحاء در ساختن سلاحهای هسته‌ای یا سایر ادوات انفجاری هسته‌ای یا در تحصیل این قبیل سلاحها یا ادوات‌انفجاری و یا در کنترل بر آنها کمک یا تشویق و یا ترغیب ننماید