استدلال استقرايي و مرزهای قطعیت🔻 قانون‌های فیزیک مبتنی بر تعداد محدودی مشاهدات قرار دارند و همیشه امکان وجود مثال‌های مخالف وجود دارد. نحوه تایید یک قانون بسیار مهم است و باید با تست‌های منطقی و دقیق انجام شود. یافتن مثال‌های مثبت و عدم یافتن مثال‌های منفی، نشان‌دهنده تایید قوی یک قانون است و از اهمیت بالایی برخوردار است. تست کردن تنوع مثال‌ها و استفاده از قوانین منطقی از موارد مهمی است که باید در فرایند تجزیه و تحلیل قانون‌ها مد نظر قرار گیرد. استدلال استقرايي به معنی استنباط منطقی از مجموعه‌ای از پیش‌فرض‌ها است. این نوع استنباط هیچگاه به صورت مطلق و قطعیت مطلق نیست، بلکه تا حدی احتمالی است. این عدم قطعیت به دلیل بی‌نهایت بودن موارد ممکنی است که یک قانون می‌تواند شامل آن‌ها باشد. بنابراین، هر چند که از یک مجموعه مشاهدات و پیش‌فرض‌ها به یک استنباط منطقی می‌رسیم، اما همواره وجود احتمال برای وقوع استثناء نیز وجود دارد. به همین دلیل، هیچ تضمینی برای قطعیت مطلق یک استنباط در این نوع استدلال وجود ندارد. استدلال استقرايي یک ابزار مفید برای انجام استنباط‌های منطقی است، اما باید همواره این نکته را در نظر داشت که قطعیت مطلق در این نوع استدلال وجود ندارد و هرگز نمی‌توان به صورت کامل و قطعی در مورد وقوع یک اتفاق حکم نهایی داد. پایگاه علمی پژوهشی علوم شناختی 🔰 https://eitaa.com/cognitiveScience