‏🔻خیابان رشید یاسمی، تهران یکی از ساختمان‌های فرماندهی انتظامی که در جریان حملات هوایی دشمن در خرداد ۱۴۰۴ ویران شد. 🔻در این عکس، جز ویرانه‌ای خاموش از ساختمانی که زمانی محل استقرار نیروهای پلیس بود، چیزی باقی نمانده. دودها فروکش کرده‌اند، اما پرسش‌ها تازه آغاز شده‌اند. 🔻با گذشت چند هفته از اعلام آتش‌بس، حالا فرصت آن فراهم شده تا با نگاهی دقیق‌تر به وقایع خرداد و تیر ۱۴۰۴، ابعاد کمتر دیده‌شده‌ی جنگ اخیر را واکاوی کنیم. 🔻یکی از هدف‌های کم‌سابقه و کم‌سروصدا در این دوره، زیرساخت‌های پلیس ایران بود؛ از ستادهای فرماندهی گرفته تا شبکه‌های ارتباطی و مراکز عملیاتی فراجا. 🔻تخریب برنامه‌ریزی‌شده‌ی این مراکز، تنها از بین بردن ساختمان یا ابزار نبود. آنچه هدف قرار گرفت، توان اجرایی دولت در کف خیابان‌ها بود؛ بازوی انتظامی‌ای که نظم را حفظ می‌کرد، بحران‌ها را مدیریت می‌کرد و خط تماس مستقیم دولت با مردم به شمار می‌رفت. 🔻از دست رفتن این توان، نه فقط تأخیر در اعزام نیرو، بلکه به‌هم‌ریختگی روانی در سطح شهرها و القای حس «بی‌دفاع‌بودن» بود. 🔻اما ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود. همزمان با حمله به مراکز پلیس، پایگاه‌های هوایی ایران هم به‌شکل سیستماتیک هدف قرار گرفتند. هدف روشن بود: کور کردن چشم‌های اطلاعاتی کشور و زمین‌گیر کردن توان واکنش سریع. این خلأ، می‌توانند فرصت طلایی برای پروازهای شناسایی، نفوذ عوامل مسلح و فعال‌سازی شبکه‌های تجزیه‌طلب در مناطق مرزی پدید آورد. 🔻هدف آن بود که گروه‌هایی که سال‌ها در حاشیه بودند، ناگهان به صحنه بازگردند. مسلح‌تر، منسجم‌تر، و بی‌پرده‌تر. 🔻هدف دشمن متجاوز این بود که زیر سایه‌ی این خلأ امنیتی ناشی از این ضربات، گروههایی چون داعش خراسان، الاحوازیه، کومله و پژاک، جندالله و… بتوانند حرکت کنند، سازماندهی کنند و حتی مناطقی را برای مدتی کوتاه از کنترل خارج کنند. 🔻با رشادت نیروهای نظامی کشور و بازگزداندن پاسخ موشکی و سازمان رزم ادامه این نقشه فعلا متوقف شد. اما این به معنای پایان ماجرا نیست. ما هنوز در ابتدای بازی هستیم. حسین قتیب https://eitaa.com/cyberarmy