🍂
🔻 صبحانه مقدماتی!
رحیم قمیشی
این روزها شنیدن خبرهای مربوط به بیماری و مرگ و میر دل‌های همه ما را آزرده. می‌دانم بشر بی‌شک و بزودی بر این مشکل غلبه خواهد کرد، و خاطره این روزها برای ما خواهد ماند با روزهای خوشش.
بشریت سختی‌های بسیار بزرگتر از کرونا را پشت سر گذاشته، اگر چنین نبود میلیون‌ها سال تاریخ ساخته نمی‌شد.
چند روز است بیشتر دنبال مطالبی بدون عنوان کرونا می‌گردم. اندکی روحیه‌ام باز شود.
این یادداشت را برای همین می‌نویسم.
حمید دسنتشان (شهید) مسئول تدارکات گردان ما بود در عملیات والفجر مقدماتی. اهل بهبهان بود. مثل خیلی از بهبهانی‌ها بسیار پرکار، دلسوز و البته بشدت اقتصادی!
این طبیعت مسئول‌های تدارکات هم بود که امکانات را برای روز مبادایی که هیچوقت نمی‌دانستیم اصلا خواهد آمد یا نه ذخیره می‌کردند.
والفجر مقدماتی بسیار عقب می‌افتاد و ما همه در چادرهای آمادگی بی‌حوصله شده بودیم.
آن روز صبح هر هشت نفر چادر دوبله‌مان خیلی دیر از خواب بیدار شده بودیم. می‌دانستیم صبحانه توزیع شده و رو زدن به دستنشان برای گرفتن صبحانه کار خیلی سختی است. برای همین کاظم، کم‌سن‌ترین فرد چادر را فرستادیم سراغ تدارکات. شاید دلشان به رحم بیاید.
دستنشان با عصبانیت جواب داده بود توزیع صبحانه ساعت شش و نیم صبح است حالا هشت و نیم آمده‌ای برای صبحانه! اول که هیچ نداده بود و کمی بعد گفته بود برای اینکه تنبیه شوید بین کره مربا و پنیر باید یکی را انتخاب کنید.
ظاهرا به همه گردان هر سه را داده بود.
کاظم هم کره مربا را گرفته و پیروزمندانه برگشته بود.
همه ما خوشحال شده و سفره انداخته بودیم اما مهدی قبول نمی‌کرد. لج کرده و می‌گفت نمی‌شود.
- دیر یا زود مهم نیست، سهم پنیر ما چه می‌شود؟! زورگویی حدی دارد...
حالا ما سعی می‌کردیم مهدی را راضی کنیم کوتاه بیاید، که نمی‌آمد.
مهدی یک پایش هم می‌لنگید و قد بلندی داشت. هیچوقت از او نپرسیدم پایش در جبهه کوتاه شده یا اتفاق خارج از جنگ بوده، ولی آنقدر شر بود که چه در جبهه چه قبل از آن، یقین داشتم فضولی‌هایش بوده که پایش را مجروح و یا ناقص کرده.
کره‌ها را گرفت و گفت "حالا کاری می‌کنم نتواند سهم پنیر ما را بخورد، آنها حق ماست!"
حالا نیم کیلو پنیر شده بود حیثیت‌مان...
مهدی شروع کرد کره‌ها را خالی کردن در بشقاب، و بلافاصله تکه‌های مناسب و هم اندازه کره‌ها از صابون‌های قالبی که زیاد داشتیم برش دادن و جا زدن به‌جای کره. و دوباره با دقت همه را بسته بندی کرد!
قالب‌های را گرفت و با دعوا و با همان پای ناقص‌اش رفت که "ما کره نمی‌خواهیم به جایش پنیر بده تا با مربا بخوریم!!"
بعد از کلی بگو مگو که مگر می‌شود پنیر و مربا خورد؟ موفق شد صابون‌ها را تحویل داده و به جایش کلی پنیر بیاورد.
دیگر سفره ما مفصل شد. کره، مربا، پنیر، و مغز گردو هم که داشتیم با چای داغ و سایر مخلفات...
بعد از صبحانه گفتم مهدی سری بزن یک وقت آن صابون‌ها را به کسی ندهند، خونشان گردن ما بیفتد.
مهدی با خاطر جمعی گفت نگران نباش درستش می‌کنم.
بعد از یک ساعت رفت به بهانه‌ای شاید کره‌های صابونی را برگرداند که دید دیر رسیده.
بچه‌های تدارکات سفره‌ای پهن کرده و با همان کره‌ها و مربای فراوان دلی از عزا درآورده بودند!
مهدی تنها سؤال کرده بود کره‌ها مزه بدی نمی‌داد، که گفتند نه، خیلی هم خوشمزه بود!
همه چیز ظاهرا به خیر گذشته بود تا ظهر آن روز.
بچه‌های تدارکات یکی یکی می‌رفتند درمانگاه برای معالجه اسهال شدیدی که گرفتار شده بودند و خوب نمی‌شدند.
آنهایی که درمانگاه نبودند آفتابه دستشان در صف دستشویی صحرایی!
ظاهرا دستشویی‌شان توام با کف فراوان شده بود. دکتر هم گیج شده بود، که این چه ویروس جدیدی است، و نگران که مبادا فردا همه گردان بگیرند!
به مهدی گفتیم می‌بینی چه کاری کردی!
با قلدری جواب داد:
- چه کاری!؟ مقصر خودشانند. کره را اگر با پنیر می‌دادند، این بلا سرشان نمی‌آمد!
اصلا خواست خدا بوده این طور بشود، به من چه!
@defae_moghadas
🍂