🍂 ارتشی‌ها جدای از ما نگهداری می شدند و اردوگاه از سه قاطع تشکیل می‌شد و هر قاطع هشت آسایشگاه داشت، در هر طبقه، چهار آسایشگاه بود. توی هر آسایشگاه شصت تا هفتاد اسیر زندگی می کردند، توی آسایشگاه هایشان تخت و کمد هم داشتند. سرگرد ایرانمنش اولین روزی که مرا با این دشداشه گشاد و دست و پا گیر دید، لباس های ارتشی را که عراقی ها به ما داده بودند از من گرفت. مرا به خیاط خانه برد و اندازه های دقیق مرا روی کاغذ نوشت و خیلی زود لباس ها را اندازه ام دوخت و آورد. سرگرد ایرانمنش که شاید چهل و پنج ساله بود، آن قدر روی این لباس ذوق و سلیقه به خرج داده بود که وقتی پوشیدم همه با تحسین نگاهم می کردند. از اضافه های پارچه روی شلوار و پیراهن جیب کار کرده بود. سردوشی برایش درست کرده بود. جای درجه روی شانه ها دوخته بود و آنقدر دقیق این لباس کوچک شده بود که انگار از اول همین اندازه دوخته شده بود. دمپایی هایی که داده بودند برایم بزرگ بود. روز بعد از اینکه لباسم آماده شد، آقای رضایت - هم جبهه‌ای و هم اسارتی ام - کتونی های مرا با شورت و زیر پوشم که عراقی ها از من گرفته بودند، آورد به من داد و گفت: «مهدی اینها را نگه دار و استفاده کن.» جوری این وسایل را به من رساند که عراقی ها نفهمیدند. او مسئول سوزاندن لباس های ما بود حالا چطور توانسته بود این غنیمت ها را به من برساند خدا می داند. چقدر این کتونی ها به‌دردم خورد. پنج سال اول اسارتم را با همین کتونی هاسر کردم. سعی داشتم تمیز نگهشان دارم و مواظبشان باشم. اگر آنها را نداشتم شاید از خیلی فعالیت‌ها مثل ورزش کردن محروم می‌شدم و یا مجبور می‌شدم پابرهنه توی محوطه اردوگاه رفت و آمد کنم. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂