🔻 ای قطر بخوان... 🔸شده‌ایم چنان آدم مستی که از هوش رفته و هر از چندی چشم باز می‌کند و دوباره هوش از سرش می‌پرد. 🔹سیدحسن را می‌زنند، دو سه روزی به جنب و جوش و هیجان می‌افتیم و بعد چنان از واقعیت عصر خود دور میشویم که انگار از ابتدا چیزی نبوده. 🔸به کشور حمله می‌شود، چند روزی خود را پشت خاکریز میبینیم و بعد بلافاصله درگیر «عیاشی‌های طبقه متوسطی و تهران طور» می‌شویم. 🔹 امروز هم قطر. وسط مذاکره. حالا ایرانی جماعت دو سه روزی هشیار است، بلافاصله ولی بدمستی ما آغاز می‌شود. مدهوشی و سبکسری در بین ما نهادینه شده است. جریان اصلی شده. چه به شکل سیاست داخلی چه در سیاست خارجی. 🔻راهبرد ملی کارگزاران جمهوری اسلامی بعد از جنگ چه بود؟ بزن و برقص! 🔸بلند کردن صدای کنسرت. با خود گفتند چگونه آماده نبرد شویم؟ به لحاظ اجتماعی باید منسجم باشیم. برای انسجام چه کنیم؟ بزنیم، بخوانیم، برقصیم و لخت‌تر شویم. دشمن ما از همین می‌ترسد! 🔹همه جا و هر جا کنسرت. کشوری که زمین و زمان به آن هشدار جنگ میدهند و آن را به ابهام‌آلودترین نبرد تاریخ فرامی‌خوانند، خیابان به خیابانش درگیر ساز و رقص و عیش شده است. برنامه کنسرت در سطح جلسه هیئت دولت بررسی می‌شود! بارالها! 🔸البته رقص با شکم خالی. چون وحدت جامعه آنقدر نمی‌ارزد که مثلا یک بانک متخلف (همین که سر زبان افتاده) حسابرسی شود. ولی اجازه دارید برقصید. 🔹 این رفتار در داخل و در فرهنگ، چارچوب کلی عقل تصمیم‌گیر را نشان میدهد و از این (نا) عقل باید ترسید، بعید است در نقاط دیگر نیز این مهم را همینقدر به بازی نگرفته باشد. که شواهد می‌گوید گرفته است. 🔸کسی که ۱۲ روز جنگ وطن خودش هشیارش نکرده، ۱۲ بمب در قطر بعید است تکانش دهد. رضا باقری پور @didebane_enghelab