دیروز نوتیفیکیشنی از واتساپ دریافت کردم، با تعجب دیدم برادرم یحیی پیام داده.
یحیی، برادر کوچکترم، دانشجوی سال سوم رشته «الصحافة والإعلام» در غزه‌ست. رشته‌ای گسترده‌تر از خبرنگاری هستش و معادل دقیقی تو فارسی براش پیدا نکردم.
تعجبم از این بود که یحیی خیلی کم پیش میاد به اینترنت وصل بشه یا پیام بده. حوصله‌اشو نداره. و البته، می‌دونید که در شرایط فعلی غزه، وصل شدن به اینترنت خودش صبوری می‌خواد و تلاش زیاد.
پیامش این بود:
«منعم داداش، اگه می‌تونی وارد سایت دانشگاه من بشی، کتاب‌های دروسی که برداشتم رو دانلود کن و برام بفرست.»
دانشگاه یحیی، مثل خیلی از دانشگاه‌های دیگه‌ی غزه، از روزهای اول جنگ بمباران شد. از آغاز جنگ، محل تحصیل بیش از ۱۰۰ هزار دانشجو کاملاً نابود شده.
اما چیزی که برام عجیبه اینه که با وجود این همه سختی، عشق به علم تو دل دانشجوها خاموش نشده، بلکه بیشتر هم شده.
یحیی می‌تونست بگه:
«من تو یه چادر زندگی می‌کنم، غذای درست‌وحسابی ندارم، جون خودم و خانوادم در خطره. اصلاً معلوم نیست یک ساعت دیگه زنده باشم یا نه. دانشگاه و کتاب و درس برای چی؟»
و هیچ‌کس نمی‌تونست ازش ایراد بگیره. چون شرایط، واقعاً آخرالزمانیه.
اما یحیی و هزاران دانشجوی دیگه هنوز باور دارن که دانش، یکی از قوی‌ترین سلاح‌ها برای دفاع از مقدسات فلسطینه.
برای همینه که ارتش اشغالگر در ۷۶ سال گذشته، دانشمندان، شاعران و اساتید ما رو هدف قرار داده. و مدارس و دانشگاه‌های ما همیشه در صدر فهرست بمباران‌ها بوده‌ن.
در این جنگ:
- ۵۰۰ مدرسه و دانشگاه در غزه بمباران شده‌اند.
- ۱۱۰۰ معلم و استاد دانشگاه به شهادت رسیده‌اند.
- ۱۲۹۰۰ دانش‌آموز و دانشجو در این جنگ کشته شده‌اند.
و با این حال، هنوز هم دانشجویان غزه با تمام وجود می‌کوشند تا مشعل علم را روشن نگه دارند...
#دانشگاه #غزه
@monem_ps