🔆 زنگ عبرت داوودها زنده‌اند این روزها جمله‌ای از عبدالمالک ریگی چه به‌شوخی چه جدی زیاد دست‌به‌دست می‌شود. همان جایی که با آن اعتمادبه‌نفس آزاردهنده‌اش می‌گوید: « شما هر جا ما را دیدید بزنید، برای شما مبارک! هر جا ما شما را دیدیم می‌زنیم، برای ما مبارک!» نه این جمله که سرنوشت گوینده‌اش خیلی عبرت‌آموز است. زدیمش و خب برای ما مبارک! اما جالب اینجاست که به سنت تاریخ، قرن‌ها پیش و در میانه روزگار قوم بنی‌اسرائیل، همین ادعا با همان لحن و منطق از زبان جالوت هم درآمده بود. آن هنگام که سپاه طالوت با حضرت داوود میانشان، در برابر جالوت صف‌آرایی کرده بود، جالوت رجز می‌خواند: «یک نفر از شما بیاید با من بجنگد! اگر کسی من را شکست داد، ما بندگان شما می‌شویم؛ اگر من او را شکست دادم، شما بندگان ما خواهید شد.» همه شنیده‌ایم آن پایان معروف را: داوود نوجوان، فلاخنی برداشت، سنگی در آن نهاد و پرتاب کرد؛ سنگی که جالوت را مستقیم فرستاد آن دنیا. حرکتی ساده با سلاحی ساده، اما سرنوشت‌ساز. در عهد عتیق هم آمده وقتی جالوت این سازوبرگ نظامی کم داوود را دید، آن را به سخره گرفت که مگر من سگم که با چوب و فلاخن به نبردم آمدی پسر! و جوابی شنید که فقط از زبان بندگان مخلص خدا شنیده می‌شود: تو با شمشیر و نیزه می‌آیی، اما من به نام خدا می‌آیم، خدایی که تو او را تحقیر کرده‌ای. و شد آنچه شد. ادعا زیاد است. دشمن هم زیاد. ابزار، زرادخانه، نقشه و پیچیدگی عملیات هم کم نیست. اما اگر خدا بخواهد، هیچ‌کدام از این‌ها نمی‌ماند. و خدا هم می‌خواهد. همان‌طور که در آیات سوره بقره در ادامه داستان حضرت داوود آمده است: «وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَلَـٰكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ؛ و اگر خدا برخی مردم را به وسیله برخی دیگر دفع نمی‌کرد، زمین تباه می‌شد؛ ولی خدا بر جهانیان تفضل و لطف دارد.» این روزها هم زمین دارد تباه می‌شود. لازم است برخی مردم، شر برخی دیگر را دفع کنند. امیدوارم به لطف و فضل خدا ما از آن گروهی باشیم که شر غده سرطانی این روزهای جهان را دفع می‌کنند. البته چه بهتر که فراتر از عنایت، زیر علم صاحب‌الزمان باشد. حاتم ابتسام