💢معضل هدف انگاری دنیا 💠اميرالمومنين (عليه السلام): «ما اصف من دار اولها عناء و آخرها فناء ... و من ابصر بها تصرته و من ابصر اليها اعمته» ؛ 🌿چگونه خانه دنیا را توصیف کنم که ابتدای آن سختی و مشقت، و پایان آن نابودی است؟... کسی که با چشم بصیرت به آن بنگرد او را آگاهی بخشد و آنکس که چشم به دنیا دوزد کور دلش می کند. [1] 🔸 سيد رضى (رحمه الله) درباره جمله "و من ابصر" مى گويد: انسان متأمل در اين جمله، معنايى شگفت آور و مقصودى ژرف خواهد يافت كه به پايانش نمى توان رسيد. 🔸امير مومنان (عليه السلام) در اين جمله كوتاه منشا بينايى و كورى دل را بيان مى كند و آن اين است كه نگاه به دنيا به عنوان هدف، انسان را نابينا مى كند ولى نگاه به آن به عنوان وسيله، انسان را بينا مى كند و اين همان تفاوتى است كه بين دو لحاظ "فيه ينظر" و "به ینظر" مطرح است ؛ دنيا ابراز است نه هدف، پس هر كه آن را ابراز دانست و از آن استفاده ابرازى كرد دنيا او را بصير مى كند، ولى اگر كسى آن را هدف انگاشت دنيا او را كور مى كند. 💠 «و انما الدنيا منتهى بصر الاعمى لايبصر مما وراءها شيئا والبصر ينفذها بصره و يعلم ان الدار وراءها فالبصير منها شاخص، والاعمى اليها شاخص والبصير منها متزود والاعمى لها متزود» ؛ 🌿و همانا دنیا، نهایت دیدگاه کوردلان است که آن سوی دنیا را نمی نگرند، اما انسان آگاه، نگاهش از دنیا عبور کرده، از ورای آن سرای جاویدان آخرت را می بیند. پس انسان آگاه به دنیا دل نمی بندد و انسان کور دل تمام توجه اش دنیاست. بینا از دنیا زاد و توشه برگیرد و نابینا برای دنیا توشه فراهم می کند [2] 🔸اعمى در اين حديث شريف به معناى اكمه، يعنى نزديك بين و ظاهر بين است و ظاهر بين كوردل است ؛ زيرا او دنيا را مى بيند ولى آخرت را نمى بيند. بصير كسى است كه نگاهش از مرز دنيا گذشته، به آخرت كه درون و باطن همين دنياست نفوذ كند و اعمى كسى است كه نگاهش به دنيا دوخته شده. 💠«يا اهل الكوفه، منيت منكم بثلاث و اثنتين: صم ذوو اسماع وبكم ذوو كلام وعمى ذوو ابصار، لا احرار صدق عند اللقاء، ولا اخوان ثقه عند البلاء ...» ؛ 🌿ای اهل کوفه! گرفتار شما شده ام که سه چیز دارید و دو چیز ندارید: کرهایی با گوش شنوا، گنگهایی با زبان گویا، کورانی با چشم بینا. نه در روز جنگ از آزادگانید و نه به هنگام بلا و سختی برادران یکدیگر می باشید. [3] 🔸 سر امتناع اهل كوفه از يارى امير مومنان (عليه السلام) اين بود كه آنان گرچه گوش و چشم و زبان ظاهرى داشتند، ولى چشم و گوش دل آنان كور و كر بود و درونشان ناگويا. آنان نه در برخورد و رويارويى رادمرد و آزادمنش ‍ بودند و نه هنگام امتحان، برادرانى مورد اعتماد. پ.ن: [1] نهج البلاغه، ترجمه مرحوم دشتی، خطبه 82. [2] همان، خطبه 133، بند 5. [3] همان، خطبه 97، بند 9. 📚تفسیر تسنیم، ذیل بخش روایی آیات 18-17 سوره بقره، ص338- 337. @emh_ismc_ir •┈┈••••✾◾️◾️◾️✾•••┈┈• 🎋جبهه مردمی اقتصاد مقاومتی🔰 عضویت در گروه👇 https://eitaa.com/joinchat/90636304C6a5afed72d عضویت در کانال👇 🌐 @eghtesad_mardomi