‏عيناكِ بحُسنِها يقفُ الكلامُ.. ‏بسمتكِ تُحيي ورداً قد ذبل من الزمانّ. سخن، نزد زیبائی چشمانت بازمی‌ایستد. لبخندت، به گل‌هایی جان می‌بخشد که از روزگار پژمردند.