با صدای زنگ گوشی از خواب بیدار می شوم؛آنقدر از بی خوابی ها و فشار کاری هفته قبل خسته بودم که واقعا هیچ چیز حتی موشک هایی که چند خیابان آن طرف تر در قلب تهران فرود آمده بود هم نتوانست من را از خواب بیدار کند... دوستم پشت تلفن داشت این موجود خواب آلوده را هوشیار می کرد که چه شده و از ترس هایش می گفت،و از روی محبت دوستانه منِ به ظاهر بیخیال را هم سرزنش می کرد. ولی حالا که چند روزی از آن سحر عجیب می گذرد بیشتر مطمئن می شوم که واقعا خواب بوده ام و آن صدا مرا بیدار کرد،آری من خواب بودم و نمی دانستم یا شاید هم فراموش کرده بودم که پای مهدی فاطمه ایستادن خرج دارد،فشار دارد،درد دارد.... مغزم فلش بک می زند به چندساعت قبل از آن بیداری؛جشن خودمانی عیدالله اکبر در جمع رفقا و مایی که سرمستانه با مداح این جمله را همخوانی می کردیم:پاک می شه لا اله الا الله از هر بیرق به غیر حزب الله اما برای حک شدن حصن حصین لا اله الا الله فقط بر قلب بیرق شیعیان علی ابن ابی طالب و برافراشتن این علم به دست حضرت حجت ابن الحسن عسکری (ارواحنا فداه) باید با فتنه های آخرالزمان جنگید و با بزرگ شدن آنها ظرف جان را بزرگتر کرد. و به راستی که پیکار و رزم این روزهای ما در صدر همه جهادها،جهاد واجب اکبر و مبارزه با نفس است.مبادا که میان این صداهای مهیب انفجار صدای درون و تشنگیمان برای رسیدن به او را فراموش کنیم. من نمی گویم که این روزها نترسیدم،عصبی نشدم یا به دلیل ایمان ضعیفم ناامید نشدم اما سعی کرده ام که حداقل ادای شیعهِ علی(علیه السلام)بودن را در بیاورم،سعی کرده ام خودم را به میدان جهاد با نفس بکشم و باسربند یا صاحب الزمان ادرکنی کشان کشان جانم را به قافله عشاق اباصالح برسانم تا شاید حر قافله ی حسینی بشوم! والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته پی نوشت:خطاب به تمام خواهرانم در سراسر ایرانِ عزیز،مواظب دل های نورانیتون باشید و به قول یکی از رفقا خدا شما رو برای حضرت حجت ارواحنا فداه حفظ کنه❤️✨️ /نامه ای از ویانا از تهران📬/ #کبوتر #روایت_سی‌وهفتم https://eitaa.com/m_fayaz96