بنام خدا قرآن کریم این رفیق صدیق و این کتاب زندگی، در سوره نمل نمونه هایی از رفتار اقوام مختلف مثل قوم لوط با پیامبران الهی را بیان می کند، و عذاب های مهلکی که نهایتا بر آنها نازل می شود را ذکر می دهد. تا اینکه در آیه ۵۹ بعد از توصیه به حمد خدای متعال و درود فرستادن بر بندگان برگزیده اش، می پرسد: آیا خدا بهتر است یا سایر آن چیزهایی که مشرکان می پرستند؟ سپس در چند آیه، پشت سر هم، یکی یکی برخی از اموری را که با قدرت خدای متعال انجام می شود و از کس و چیز دیگری برنمی آید، با ادبیات سوالی بیان می کند نهایتا در آیه ۶۶ اعلام مینماید که علیرغم وجود همه این نشانه های روشن و آشکار، کفار و مشرکین تا آخر عمرشان وجود قیامت را باور نخواهند داشت، اساسا کور هستند و آنرا افسانه می دانند، تا جایی که از دعوت کنندگان به سوی خدا (یعنی پیامبران) با حالتی تمسخرآمیز می پرسند: این قیامتی که ادعا می کنید وجود دارد، چه زمانی است؟ چرا واقع نمی شود؟ خدای متعال در آیه ۷۳ میفرماید و ان ربک لذو فضل علی الناس ولکن اکثرهم لا یشکرون اگر خداوند بر اساس فضل و کرم خویش، بر عذاب شما عجله نمی کند، این به نفع شماست. این سنت مهلت و فرصت و راه توبه ای که خدا برای بندگان نافرمانش قائل شده، بهترین نوع فضل و کرم است. اما جمله پایانی، چقدر عجیب است و چقدر غربت و مظلومیت خدای متعال است که می فرماید، با وجود همه اینها، اکثر مردم در برابر این همه بزرگی و لطف خدا، ناشکری می کنند و بر مسیر نادرست خود اصرار می ورزند! حال ما باید فکر کنیم که در کدام صف هستیم؟ شاکرین یا ناسپاس ها؟! #قرآن_رفیق_صدیق_و_کتاب_زندگی 『🇮🇷در ایتا همراه #مامردم باشید↯ 『🆔@ma_mardom_pakdasht