🔰غلبه «دیپلماسی جناحی» به «دیپلماسی عمومی» در وزارت خارجه 👤 عبدالرضا هادیزاده نائینی 🔸وزارت امور خارجه در هر کشور، نهاد حافظ منافع ملی در عرصه بین‌الملل است. با این وجود در حساس‌ترین مقطع نبرد روایت‌ها، برخی بخش‌های وزارت امور خارجه تمرکز خود را نه بر افکار عمومی جهان، بلکه بر تصفیه‌حساب با جریان‌های داخلی قرار داده‌اند. به عنوان نمونه اخیرا رسانه‌ای با هدایت مستقیم مشاور وزیر خارجه، محمدحسین رنجبران از درون ساختمان وزارتخانه راه‌اندازی شده که به جای پرداختن به تقویت روایت ملی در صحنه جهانی، درگیر تولید محتوای جناحی و جهت‌دار شده است. برنامه‌ای که در آن با حضور شخصیت‌های مختلف ماموریت حمله به برخی از ائمه‌ جمعه و یا چهره‌های سیاسی مخالفت دولت را برعهده گرفته است. 🔸این درحالی است که این وزارتخانه هیچ مسئولیت کلانی در حوزه رسانه‌‌های داخلی ندارد؛ شاهد مثال آنکه مرکزی تحت عنوان دیپلماسی عمومی و رسانه‌ای در وزارت خارجه وجود دارد که قرار گرفتن نام دیپلماسی عمومی در کنار حوزه فعالیت رسانه‌ای آن به خوبی جهت فعالیت‌های آن را مشخص می‌کند. 🔸بخش دیپلماسی عمومی در حالی در وزارت امور خارجه به شدت نحیف است که هر روز نگاه سیاست‌زده برای تسخیر افکار عمومی داخلی حواشی را بر کشور تحمیل می‌نماید. 🔸تشکیل رسانه‌ جناحی و وابسته به این وزارتخانه از این جهت قابل نقد و اعتراض است که نهاد دیپلماسی ذاتاً باید فراتر از تقسیمات جناحی عمل کند چرا که دستگاه سیاست خارجی جای اجماع حاکمیتی و نه رقابت حزبی تلقی می‌شود. 🔸تقلیل فعالیت دیپلماسی به رسانه‌سازی جناحی، تضییع فرصت‌های دیپلماسی عمومی است. رسانه‌های وزارت خارجه باید نماینده «روایت ملی» ایران باشند، نه منعکس‌کننده ذائقه یک جریان سیاسی خاص. در غیر این‌صورت، اعتماد عمومی و اعتبار خارجی آن، هر دو آسیب می‌بینند. 🔸مسأله این نیست که بودجه این رسانه از کجا آمده یا دقیقاً چه کسانی پشت آن قراردارند؛ بلکه پرسش جدی‌تر آن است که چرا اولویت‌های وزارت امور خارجه، به‌جای دفاع از حقانیت ملت ایران در افکار عمومی جهان، به تقویت رسانه‌ای یک جناح در صحنه داخلی منحرف شده است؟ 🔸دستگاه دیپلماسی نه جای جناح‌ها، که جای دولت ملت است؛ نه برای رقابت سیاسی در داخل، که برای ایستادگی در برابر دشمنی‌ها و رقابت‌های بیرونی.