به همین جهت است که انسان آگاه و اهل تقوا مواظب است در دنیا حق الناسی به گردنش نباشد، ریالی از پول مردم در زندگیش نباشد، ذره ای از حقوق مردم به گردنش نباشد و انسانی که حقی به گردنش باشد ظلم کرده، ظلم در دنیا ظلمات است در آخرت «اتَّقُوا الظُّلمَ؛ فإنّهُ ظُلُماتٌ یَومَ القِیامَهِ» روزگار انسان را در قیامت سیاه می کند و کسی که ظلم می کند «إیّاکَ و الظُّلمَ؛ فَمَن ظَلَمَ کَرُهَت أیّامُهُ» روزگارش در دنیا تباه می شود تا چه برسد به آخرت، عمرش کم می شود چون ظلم دارد می کند. اگر انسان غیبتی کرده، تهمتی زده، آبرویی برده اولاً این کار نشود و این حق الناس حلالیت طلبیده بشود. اگر در زندگیمان حق الناس مادی است تا می توانیم کوشش کنیم ادا کنیم و اگر شبهه ای هم وجود دارد که حقی به گردنمان هست یا نه احتیاط کنیم و باز ادا کنیم و به شدت این گناه، تجاوز به حق الناس چه مادی و چه معنوی آثار مخرب دنیایی و اخروی دارد. اگر در صف بودیم از یک نفر پیش دستی کردیم و جلوتر رفتیم این حق الناس است، اگر کسی سلام کرد و جواب ندادیم حق الناس است، اگر وارد اداره ای شد مسئولان بی اعتنایی کردند حق الناس است. فوق العاده باید مراقبت کرد. گاهی انسان عبادت چند روزه اش با یک گناهی که در رابطه با حق الناس است از بین می رود مثل غیبت که چهل شبانه روز عبادت را پایمال می کند. انسان باید حرمت دیگران را پاس بدارد، تکریم و تعظیم کند و فوق العاده نسبت به دیگران احترام گذار باشد.