حضرت علی بن محمد، امام هادی علیه السلام در سال 220 ق، در هشت‌سالگی به امامت رسیدند. به گزارش منابع، سن پایین امام هادی علیه السلام در آغاز امامت، منجر به تردید شیعیان نشد؛ چراکه امامت امام جواد علیه السلام نیز در کودکی آغاز شد (جاسم حسین، تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۸۱.) شیعیان پس از امام نهم، به استثنای عده اندکی، امامت امام هادی علیه السلام را پذیرفتند.(مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۰۰) آن عده اندک، موسی مُبَرقَع را امام می‌دانستند. با این حال پس از مدتی از اعتقاد خود برگشتند و به عموم شیعیان پیوستند.( نوبختی، فرق‌الشیعه، دارالاضوا، ص۹۱) سعد بن عبدالله اشعری، بازگشت آن عده به امام هادی علیه السلام را در پی بیزاری‌جستن موسی مبرقع از آنان دانسته است (اشعری قمی، المقالات و الفرق، ۱۳۶۱ش، ص۹۹‌) شیخ مفید (مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۰۰) و ابن‌شهرآشوب (ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۴۰۲) اتفاق‌نظر شیعیان بر امامت امام هادی علیه السلام و عدم ادعای امامت از سوی کسی جز وی را دلیل محکمی بر اثبات امامت وی دانسته‌اند (عطاردی، مسند الامام الهادی، ۱۴۱۰ق، ص20) کُلینی و شیخ مفید، نصوص مربوط به اثبات امامت وی را در آثار خود برشمرده‌اند (کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۲۳-۳۲۵؛ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۹۸) بنا به گفته ابن‌شهرآشوب، شیعیان از طریق نصوص امامان پیشین، بر امامت علی بن محمد علیه السلام آگاه شدند؛ نصوصی که توسط راویانی از جمله اسماعیل بن مهران و ابوجعفر اشعری نقل شده‌اند (ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۴۰۲) @mhd_Danesh