در جريان دفن پيکر مقدس حضرت امام حسين، (عليهالسلام) آمده است که فرزند داغدارش، حجت خدا، علي بن الحسين، (عليهالسلام)، پس از آنکه جسد مبارک را وارد قبر نمود، گونهي مبارک خود را بر گلوي مقدس پدر نهاد و با چشم گريان فرمود:
طوبي لأرض تضمنت جسدک الشريف اما الدنيا فبعدک مظلمة و الاخرة بنورک مشرقة أما الحزن فسرمد و أما الليل فمسهد حتي يختار الله لاهل بيتک دارک التي انت مقيم بها و عليک مني السلام يابن رسول الله و رحمة الله و برکاته؛
خوشا به حال زميني که پيکر شريف تو را در آغوش گرفته است، اين دنيا بعد از تو تيره و تار است ولي آخرت، به نور تو تابندگي دارد، اما حزن و اندوه ما بعد از تو دايمي و مستمر است و شبها را با بيداري بايد به صبح آوريم تا آن زمان که خداوند، سرمنزلي را که تو مقيم آن شدهاي، براي اهل بيت و خاندانت اختيار کند. اي زادهي رسول الله، سلام و رحمت خدا و برکات او بر تو باد
📚 محمد مهدي؛ معالي السبطين، ج 2، ص 40
مقتل الحسين عليه السلام ، مرحوم مقرم ج 1 ص 320