امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «اِنَّ زَيْنَ الْعَابِدِينَ بَكَى عَلَى أَبِيهِ أَربَعِينَ سَنَةً، صَائِماً نَهَارَهِ، قَائِماً لَيْلَهُ، فإذا حَضَرَ الاِفطارُ جَاءَ غُلَامُهُ بِطَعَامِهِ وَ شَرَابِهِ فَيَضَعُهُ بَيْنَ يَدَيْهِ فَيَقُولُ: كُلْ يَا مولاىَ، فَيَقُولُ: قُتِلَ اِبْنَ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً، قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً، فَلَا يَزَالُ يُكَرِّرُ ذَلِكَ وَ يَبْكِى حَتَّى يَبِلَّ طَعَامُهُ بِدُمُوعِهِ، وَ يُمْزَجُ شَرَابُهُ بِدُمُوعِهِ فَلَمْ يَزَلْ كَذَلِكَ حَتَّى لَحِقَ بِاللَّهِ عَزَّوجَلَّ»؛ 🔰 #امام_زين_العابدين چهل سال براى پدر بزرگوارش گريه كرد، در حالى كه روزش، روزه دار بود و شبش، شب زنده دارى مى‌كرد. هنگامى كه وقت افطار مى‌شد غلامش غذا و نوشيدنى براى حضرتش مى‌آورد و جلوی حضرت مى‌گذاشت و مى‌گفت: میل کنید. حضرت مى‌فرمود: فرزند رسول خدا گرسنه و تشنه شهيد شد، اين جمله را تكرار مى فرمود و گريه می‌کرد تا اينكه غذايش با اشک چشمش مخلوط مى‌شد. او همواره اينطور بود تا اينكه به جوار رحمت حقّ شتافت. 📚 وسائل الشيعة، ج‏3، ص: 282 @mhd_Danesh