پاسخ به یک شبهه؛ 🛑 چرا بمب اتمی، برای ایران بازدارنده نیست؟! این روزها، در ذهن بسیاری از تحلیلگران، سلاح هسته‌ای معادل «بازدارندگی مطلق» تلقی می‌شود؛ گویی که با دستیابی به بمب اتمی، یک سپر امنیتی شکست‌ناپذیر شکل می‌گیرد. این در حالی‌ست که در معادلات واقعی امنیت ملی، ساختار بازدارندگی تابع شرایط ژئوپلیتیکی، ظرفیت‌های نظامی متعارف، آسیب‌پذیری‌های داخلی و الگوی رفتار دشمن است. بر این اساس، برای جمهوری اسلامی ایران، بمب اتمی الزاماً بازدارنده نیست.. اول اینکه: دشمن اصلی منطقه‌ای ایران یعنی رژیم صهیونیستی، دارای دکترین حمله پیش‌دستانه است. سابقه‌ی حملات هوایی اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای عراق و سوریه، و اقدامات خرابکارانه علیه برنامه هسته‌ای ایران، نشان می‌دهد که عبور ایران از آستانه تسلیحاتی، احتمال حمله پیشگیرانه را کاهش نمی‌دهد؛ بلکه افزایش می‌دهد. یعنی ساخت بمب، به‌جای بازدارندگی، ممکن است به محرک حمله اتمی بدل شود. دوم آن‌که: مؤلفه اصلی بازدارندگی هسته‌ای، «قابلیت پاسخ دوم» است. یعنی کشوری بتواند حتی پس از دریافت ضربه اول، با قدرت پاسخ دهد. در ساختار امنیتی ایران، با آسیب‌پذیری زیرساخت‌های حیاتی و تمرکز جمعیتی بالا، این توان به شکل کلاسیک وجود ندارد. در چنین شرایطی، بمب به‌جای بازدارندگی، به یک نقطه ضعف تبدیل می‌شود. سوم اینکه: اعلام رسمی دستیابی به سلاح هسته‌ای، ایران را از موضع «قربانی تهدید» به موضع «تهدیدکننده» منتقل می‌کند؛ تغییری که تبعات مشروعیتی، رسانه‌ای و حقوقی جدی به‌دنبال خواهد داشت و امکان هرگونه مانور دیپلماتیک یا ائتلاف‌سازی بین‌المللی را از میان می‌برد. در نهایت، امنیت پایدار نه از طریق بمب، بلکه از طریق افزایش تاب‌آوری ملی، قدرت هوشمند، و طراحی بازدارندگی متناسب با بستر تهدیدات واقعی به‌دست می‌آید. برای ایران، بمب هسته‌ای نه‌تنها تضمین‌کننده امنیت نیست، بلکه ممکن است آن را در معرض تهدیداتی بزرگ‌تر و غیرقابل‌کنترل‌تر قرار دهد. https://eitaa.com/joinchat/16121857C22c5256809