راهنمای مطالعه مطالب این فایل صوتی عمدتاً به اهمیت شکرگزاری و برخی مناسبت‌های مذهبی اشاره دارد. بخش ۱: مناسبت‌ها و ایام مبارک دهه اول ذیحجه: به عنوان "ایام معلومات" در قرآن کریم (سوره فجر، شب‌های دهگانه) ذکر شده و از عظمت ویژه‌ای برخوردار است. نماز مستحبی مغرب و عشا در دهه اول ذیحجه: ثواب شراکت در حج حاجیان برای خواننده آن ثبت می‌شود. میقات حضرت موسی (ع): در این دهه محقق شده است (۳۰ شب ماه ذیقعده + ۱۰ شب دهه اول ذیحجه). اهمیت توحیدی اعمال در این دهه: نشان‌دهنده ظرفیت بالای این ایام برای رشد معنوی. روز ترویه (۸ ذیحجه): دارای دو معنا: پر کردن مشک آب و اندیشه و تأمل (برگرفته از رؤیا). اشاره به رؤیای حضرت ابراهیم (ع) در قربانی کردن حضرت اسماعیل (ع). روز عرفه (۹ ذیحجه): به نوعی عید محسوب می‌شود. عید قربان (۱۰ ذیحجه): به نوعی عید محسوب می‌شود و سنت قربانی کردن از عمل حضرت ابراهیم (ع) نشأت می‌گیرد. شهادت امام باقر (ع): در این دهه قرار دارد. بخش ۲: اهمیت شکرگزاری (مطابق حدیث امام جواد (ع)) کمیاب بودن صفت شکر: در جامعه و حتی میان "بندگان" خدا. تعبیر قرآن درباره کمیاب بودن شکر: "و قلیل من عبادی الشکور" (سوره سبأ، آیه ۱۳). "کنود" و "کفور" در قرآن: صفاتی برای انسان که نشان‌دهنده ناسپاسی و پوشاندن نعمت‌ها است. ناراحتی شدید خداوند از کفران نعمت: اشاره به آیه "قتل الإنسان ما أكفره" (سوره عبس، آیه ۱۷). معنای کفران نعمت: غفلت از نعمت، پوشاندن آن و عدم دیدن آن. مثال‌هایی از نعمت‌های بدیهی: عرق کردن، رشد مو و ناخن، تپش قلب، دستگاه گوارش و ... دلیل حال بد برخی افراد: دیدن نداشته‌ها به جای داشته‌ها. آیه "و إن تعدوا نعمت الله لا تحصوها" (سوره نحل، آیه ۱۸): اشاره به بی‌شمار بودن نعمت‌های الهی. اولین مرتبه شکر در روایات: "رؤیة النعمة و عرفان النعمة" (دیدن نعمت و شناخت آن). فواید دیدن داشته‌ها: احساس خوب، آرامش، عدم توجه به نداشته‌ها. قاعده دنیا: "لقد خلقنا الإنسان فی کبد" (سوره بلد، آیه ۴)، انسان در رنج آفریده شده است. راحتی مطلق در دنیا وجود ندارد. همراهی داشتن و نداشتن، کم و زیاد، تلخی و شیرینی در دنیا. دنیا "دار بالبلاء محفوف" است: خانه‌ای که با بلا احاطه شده است. نتیجه عدم دیدن داشته‌ها: حال بد، ناسپاسی. نتیجه دیدن داشته‌ها (شکر): حال خوب، آرامش. بخش ۳: شکرگزاری در سیره معصومین (ع) مؤمن حقیقی: کسی که در فراز و نشیب زندگی (جذر و مد) کافر به حال او غبطه می‌خورد (اشاره به امام حسین (ع)). "یا أیتها النفس المطمئنة" (سوره فجر، آیه ۲۷): خطاب به امام حسین (ع) در سوره فجر، نشان‌دهنده آرامش و رضایت ایشان حتی در سخت‌ترین شرایط (کربلا). شکرگزاری امام حسین (ع) در عصر عاشورا: با وجود همه مصیبت‌ها، شکرگزار خداوند بود. بخشی از زیارت امین‌الله: "اللهم فاجعل نفسی مطمئنة بقدرک، راضیة بقضائک، شاکرة لفواضل نعمائک" (درخواست آرامش، رضایت و شکرگزاری از خداوند). سیره حضرت صادق (ع): مؤمن هرچه از دوست می‌رسد (خدا) را نیکو می‌داند، چه بلا و چه عافیت. خداوند پرورش‌دهنده است ("رب"): گاهی می‌بندد (قبض)، گاهی باز می‌کند (بسط). اهمیت شکر در عافیت: بالاتر از صبر در بلا است. نماز برای رضای "بعضیا": انتقاد از عبادتی که با نیت صحیح و شکرگزاری همراه نیست. انواع عبادت (مطابق فرمایش امیرالمؤمنین (ع)):عبادت بردگان (از ترس): "فتلک عبادة العبید". عبادت تجار (برای جایزه): "فتلک عبادة التجار". عبادت آزادگان (از روی شکر): "فتلک عبادة الأحرار". معنای شکر در عبادت: احساس بدهکاری به خدا و اهل بیت (ع)، نه طلبکاری. اهمیت حال خوب در عبادت: رفتن به در خانه خدا با حال شکر و قدردانی. اهمیت محبت و ولایت اهل بیت (ع) به عنوان ثروت حقیقی: ثروتی که تمام نمی‌شود و از لحظه مرگ آغاز می‌شود. داستان پیرمرد سلمانی نیشابوری و امام رضا (ع): درخواست یاری در لحظه مرگ به جای ثروت مادی. اثر شکرگزاری در زندگی: زیاد شدن نعمت‌ها ("لئن شکرتم لأزیدنکم").