و آدم را بر این مهبطِ عقل فرود ‌آورده‌اند تا از معلم فراق درس عشق ‌بیاموزد و شوق وصل . . و مگر عشق ‌را جز در هجران و فُرقت و غربت ‌می توان آموخت ؟ پس این درد فراق همه هستی آدمی ‌است و مایه اصلی هنر نیز همین غم ‌غربت است که با اوست ، از آغاز تا انجام . به یادآر این خطاب ازلی را که با تو ‌گفت: «فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ ‌فَتَشْقَىٰ» ، «إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا ‌تَعْرَىٰ» ، «وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَاوَلَاتَضْحَىٰ» . ‌اینجا دیار مشقت است ، جوع و ‌عریانی و تشنگی و سوز و آفتاب . ‌و آدم گم‌گشته زمین است که اگر ‌چون خواجه حافظ خود را بازیابد ، ‌سخت در شگفت خواهد آمد که : ‌ای وای ! من بر این خراب آباد چه کنم ؟ . . - شهیدآوینۍ ؛