اِنَّ هذا الِلّسانَ مِفْتاحُ كُلِّ خَيْرٍ وَ شَرٍّ، فَيَنْبَغى لِلْمُؤْمِنِ اَنْ يَخْتِمَ عَلى لِسانِهِ كَما يَخـْتِمُ عَلى ذَهَبِهِ وَ فِضَّـتِهِ؛ همانا اين زبان، كليد هر نيک و بد و خير و شرّ است، پس سزاوار است كه مؤمن بر زبان خويش مُهر بزند، همان گونه كه بر طلا و نقره‏ اش لاک و مُهر مى ‏زند. امام باقر عليه‌السلام|تحف العقول ص۲۹۸