وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ؛ بگو: عمل كنيد! که قطعاً خداوند و رسول او و مؤمنان، اعمال شما را می‌بینند. هر عملی انجام دهد، پیغمبر می‌بینند. هر نیتی که ناصری بکند، پیغمبر می‌بینند. پیغمبر با این عظمت و علمش از اسرار ما مطلع می‌شوند. وا خجلتا[چقدر خجالت دارد!] از پیغمبر. چطور پیغمبر با این روسیاهی من شفیع من بشوند؟ چه بکنیم؛ لکن رحمة للعالمین است. عجیب است هیچ پیغمبری از ١٢٤ هزار پیغمبر نیامده است که این لقب را داشته باشد. نگرانی رسول خدا برای امت خود یک نمونه از این رحمت وسیع، جریان وفات این بزرگوار است. حضرت عزرائیل آمد که نبی‌اکرم را قبض روح کند. حضرت فرمودند: «صبر کن تا برادرم جبرئیل بیاید». جبرئیل آمد و به حضرت عرض کرد: «اجازه بفرمایید به عالم تجرد منتقل بشوید». حضرت فرمودند: «برادر! نگرانی دارم». حضرت جبرئیل عرض کرد: «یا رسول الله! بفرمایید». فرمودند: «نمی‌دانم خداوند با امت من چه می‌کند؟» موقعی که نبی‌اکرم مبعوث شدند، سیزده سال در مکه، اذیت و آزاری نبود که به حضرتش نرسانند؛ لذا فرمودند: مَا أُوذِيَ نَبِيٌّ مِثْلَ مَا أُوذِيتُ؛ هیچ پیغمبری اندازه من اذیت نشد. خیلی اذیت کردند. ملائکه موکل آب، موکل باد، موکل کوه‌ها آمدند گفتند: «اجازه بدهید حسابشان را برسیم یا رسول‌الله». فرمودند: «نه، این‌ها جاهل هستند و نادان». دعا کردند: «اللهم إرحَمهُم؛ خدایا! به قوم من رحم کن». این پیامبر رحمت فرمودند: «نمی‌دانم خداوند با امت من چه می‌کند». جبریل رفت و برگشت و پیغام آورد که حضرت حق می‌فرماید: وَ لَسَوْفَ يُعْطيكَ رَبُّكَ فَتَرْضیٰ؛ و پروردگارت [آن‌قدر] به تو عطا خواهد کرد [و از امتت خواهد آمرزید] که خشنود شوی. حضرت فرمودند: «الآن راحت شدم». خداوند، چند چیز را در قرآن، عظیم شمرده است. خدایی كه خود عظیم است، اگر چیزی را عظیم بشمارد، عظمت آن، فوق‌العاده است. یکی از مواردی که خداوند، آن را عظیم شمرده، خُلقِ عظیم نبی اکرم است. در قرآن فرمود: «وَ إِنَّكَ لَعَلىٰ خُلُقٍ عَظِیمٍ». نشريه خلق ٤٤