شبنم ما را ز گل آتش بود در زیر پا کز نظربازان آن خورشید سیماییم ما وحشت ما کم نگردد ز اجتماع دوستان چون الف با هر چه پیوندیم، تنهاییم ما نیست خواب غفلت ما را به بیداری امید چون ره خوابیده در دامان صحراییم ما