خیلی مواقع جبهه وارد اماده باش میشد. گاهی دو ماه و گاهی بیشتر هیچ نیرویی به مرخصی نمیرفت و داخل پادگان و اردوگاه حبس بودند. بسیجیان جان برکف اولین کسانی بودند که کلافه شده و با فرماندهان دعوا داشته که چرا حمله نمیکنید؟ مگر کسی میتوانست جلودار بسیجی بی ترمز باشد؟ فرمانده هم نمیتوانست علت را بگوید چون دشمن سوء استفاده میکرد. تنها به حرف و فرمان امام ره ساکت میشدند! کافی بود فرمان امام به گوششان میخورد و امام پیام میداد تکلیف است فعلا در جبهه ها بمانید. انگار اب روی اتش ریخته و همه ارام و متین مثل بره شده و دیگر فرمانده راحت شده و بسیجی دوره اش نمیکرد! چه دوران شیرینی بود.. اما اماده باش نیرو را بشدت فرسوده میکند. انگار بدون حکم به زندان رفته اند! روز و شب کنار اسلحه خوابیدن و منتظر فرمان تجمع! یادش بخیر...