امام علی (ع) به کشاورزی بسیار علاقمند بود و سالیانی از عمر شریف خود را به این شغل شریف گذارند. خصوصاً در دوران بیست و پنج سالی که حق مسلمش غصب شد، در مزارع و کشتزارها به تولید محصول و آبادانی زمین و حفر چاه برای کشاورزان اشتغال داشت.
پیامبر اکرم (ص) زمینی از «انفال» را در اختیار علی (ع) گذاشت و آن حضرت در آنجا قناتی حفر کرد که آب آن همچون گردن شتر فواره می‌زد. امام نام آنجا را ینبع نهاد. آب فراوان این قنات، مایه نشاط و روشنی چشم اهالی آنجا شد و فردی از آنان به علی (ع) به جهت توفیق این خدمت بشارت داد. حضرت در پاسخ فرمود: این قنات وقف زائران خانه خدا و رهگذرانی است که از این جا می‌گذرند. کسی حق فروش آب آن را ندارد و فرزندانم هم هرگز آن را به میراث نمی‌برند[1]