مثل باد کسی که نزدیکانش کنارش وای نایستن و تنهاش بذارن، بدون که آدمای دور و غریبه دارن آروم‌آروم آماده می‌شن تا پشتش باشن، دستش رو بگیرن و حمایتشون رو بهش برسونن، درست مثل بادهای ملایمی که از دور می‌آد تا درخت پژمرده‌ای رو دوباره سرحال و سر زنده و شاداب کنه. فرمود: مَنْ: کسی که، ضَيَّعَهُ: از دست بده اون رو ، رها کنه اون رو ، فراموش کنه اون رو، نادیده بگیره اون رو، کی؟ الْأَقْرَبُ: نزدیکان، دور و بری ها، کسایی که نزدیک هستند، افراد نزدیک یعنی آدمایی که همیشه دور و برت هستن، خانواده، دوستان صمیمی، همکاران نزدیک، أُتِيحَ لَهُ: برای او فراهم میشه، به او داده میشه، یعنی فرصت یا امکانی بهش داده میشه، توسط کی؟ الْأَبْعَدُ: دورتر، کسایی که فاصله دارن، دورترها، یعنی آدمایی که همیشه از نظر فاصله یا رابطه، دور هستن. خودمونی و امروزیش یعنی فرار مغزها اتفاق میوفته، یعنی درختش تو می کاری یکی دیگه میوه ش رو می چینه. پس نتیجه اینکه: ١. تنهایی واقعی گاهی پشتوانه‌های پنهان رو نشون می‌ده: وقتی نزدیکانت کنارت نیستن و تنهات می‌ذارن، بدون که آدمای دور و غریبه دارن آروم‌آروم آماده می‌شن تا پشتت باشن و کمکت کنن، البته گاهی پیش از اینکه و بیش از اینکه کمک به تو باشه کمک به خودشونه. ٢. حمایت واقعی همیشه از راه می‌رسه: مثل بادهای ملایمی که از دور میاد و درخت پژمرده رو دوباره سرحال و شاداب می‌کنه، آدمایی که شاید نمی‌بینی، وقتی وقتش برسه، پشتت هستن و بهت انرژی می‌دن. ٣. نگران تنهایی نباش: تنهایی وقتی نزدیکان نیستن، می‌تونه بهت یاد بده به خودت تکیه کنی و برای استقبال از حمایت‌های واقعی آماده بشی. ٤. دست دیگران رو حتی از دور حس کن: حمایت و پشتوانه همیشه نزدیکت نیست، بعضی وقت‌ها باید باور کنی که دل‌ها پشتت هستن و وقتی لازم باشه، دستشون بهت می‌رسه.