♨️وقتی صدای بازی، صدای سرود را می‌بلعد در روزگاری که هر نگاه جهان به گام‌ها و صداهای ما دو دو زده است، سرود ملی نه فقط چند سطر موزون یا نت‌های موسیقی، که پرچم برافراشته یک ملت است؛ یادآور خون‌هایی که در راه این خاک ریخته شد و پیمان نانوشته‌ای که ما را کنار هم نگه داشت. اما این روزها، در حاشیه یک دیدار فوتسال هنرمندان، تلخ بود دیدن صحنه‌ای که گروهی از قضا آنانی که سال‌ها از سفره همین مردم و تریبون همین سرزمین بهره برده‌اند سکوت کردند و از خواندن سرود گذشتند. اعتراض، حق مسلم ماست؛ نشانه‌ای از آن‌که هنوز زنده‌ایم و هنوز دل‌مان می‌تپد. اما اعتراض اگر با بازی با ارزش‌هایی چون پرچم و سرود ملی آمیخته شود، از مسیر ایرانیت ما فاصله می‌گیرد. نقد اگر هست، زبان سینما باز است، صحنه تئاتر باز است، قلم و بوم و قاب تصویر باز است. ده‌ها بستر برای گفتن و فریاد زدن وجود دارد که شرف و همبستگی یک ملت را زیر سؤال نمی‌برد. باید گرفت یقه بسیاری از گوشه‌های کار را؛ هم مسئولان و هم آنان که صاحب تریبون‌های هنری‌اند. هنرمند، بیش از هر قشر دیگر، می‌تواند با نفوذ و محبوبیتش در کار خیر پیشگام باشد، در کنار محرومان بایستد، مددی برای مستضعفان باشد؛ این همان صحنه‌ای است که قهرمان واقعی و هنرمند مردمی را نشان می‌دهد. ما اعتراض داریم، و این مایه افتخار است. اما اعتراض باید بر شانه ارزش‌هایی باشد که برایش ایستاده‌ایم، نه در برابر آن‌ها. چرا که اگر این ستون فرو ریزد، سقفی برای هیچ‌کس نخواهد ماند. ✍️گروه اجتماعی صراط 🔻 عضو #صراط شوید. @serat_ir1