يك‌بار خيلى جدى به من گفت: «اگر يك شب چندتا مجلس داشتى، نكند بگويى در مجلس اول صدايم را نگه دارم! خودت را خرج امام حسين (ع) كن». اصلاً تكيه‌كلام او اين بود كه، خودت رو خرج امام حسين كن، معلوم نيست از اين مجلس، به جلسه بعدى برسى! خودش خيلى وقت‌ها با صداى گرفته هم روضه مى‌خواند، فكر اين را نمى‌كرد كه ممكن است بگويند چه‌قدر صدايش بد است، مى‌گفت: الان وظيفه‌ام روضه خواندن است، حتى با صداى گرفته، آخرهاى روضه هم نصيحت مى‌كرد: رفيق نكنه جا بمونى! نكنه ارباب تو رو نخره! نكنه روسياه شى! اگه نخره آبروت مى‌ره. 🌷شهید محمدحسین محمدخانی🌷